Vanavond (maandag, eum, gisteren dus) naar het ICC in Gent geweest voor gentblogt. Comedy Casino. Nieuw programma vanaf vrijdag 13 januari op Canvas. Stand-up comedy.

Ik wist niet helemaal waar het om zou gaan, behalve dat het van humor was. Tot ‘s middags dacht ik dat het een persvoorstelling was met video. Begrijpend lezen is soms mijn fort niet.

Toen dan bleek dat er ook iets live zou gebeuren, wist ik niet of ik ook zou mogen blijven: er stond dat de pers mocht komen om 18u30 en dat de opname zou beginne om 19u30, vandaar.

Enfin, lang en verward verhaal kot: ik mocht dus blijven, en ‘t was goed. En als Bruno zijn artikels van gentblogt ook mag posten op zijn weblog, awel dan mag ik dat ook.

Bij deze dus, gedeeltelijk.

De magie van de televisie: we kregen maandagavond twéé uitzendingen te zien, back to back. Dus twee openingsmonologen van Ad, en dan pas begon het voor ‘t echt. En ook twee afscheiden na elkaar.

“Het tweede deel is veel grappiger dan het eerste deel, want in de pauze hebt g’al de kans gehad om nog meer te drinken”, werden we gewaarschuwd. En dat we moesten applaudisseren als er ons om gevraagd werd, en dat we moesten lachen ook als het niet grappig was. En applaus geven als de komieken opkomen en afgaan. “Niet als ze op het podium afgaan”, verduidelijkte de man, en ik kan me vergissen, maar het was wellicht niet de eerste keer dat hij dat zei.

Maar goed. Van afgaan was er geen sprake tijdens het optreden van Alex Agnew. Agnew, half Engels en half Limburgs (het gedacht!), gaf onder meer een bloemlezing van wat ik hem niet vaak genoeg kan zien doen: heavy metal en death metal—zó herkenbaar! En voor de rest: hersentumoren, concentratiekamen en musicals: them’s all good eats, quoi. Een goed optreden, yepyep.

Anuar, voor het gemak te klasseren als “nen ‘ollander”, viel iets minder mee. Hij zag er behalve jong ook nerveus uit, en als je het moet hebben van de dingen in je omgeving en de interactie met het publiek, is het een handicap als je (a) voor Vlamingen niet meteen herkenbare situaties omschrijft (hebben we hier buiten de disco’s ook van die gemeenschappelijke grote groene openluchtpisbakken?) en (b) als de mensen hun uiterste best moeten doen om je taal te begrijpen.

Ik zweer het: ik zal er op televisie meer om kunnen lachen, als er ondertitels op zullen gemonteerd zijn. Het was niet voor niets dat het grappigste stuk van zijn optreden begod in het Marokkaans was.

Boothby Graffoe, zei de compère achteraf, had een paar bakken Duvel achter de kiezen. Mja. ‘t Zou kunnen. In ieder geval: de kerel is duidelijk een bijzonder goed en geroutineerd komiek, had een aantal briljante momenten, maar mijn algemene indruk was dat het ongetwijfeld nog beter had kunnen zijn. Ik moest trouwens enorm lachen om dingen waar praktisch niemand om moest lachen (absurde dinges, en de Fijnere Woordspeling en Sneer), terwijl ik dan weer niet zo grappig vond waar de hele zaal plat mee lag (soms echt té gemakkelijke nonsenswoordenslapstick). Enfin goed, hoedanook en met de gevleugelde woorden van de meisjes van Baccara: bery bery good indeed.

De entr’acte tussen de optredens wordt gedaan door Wim Helsen, die dat op een totaal absurde, totaal geloofwaardig meeslepende en totaal poëtische wijze presteert. Niet voor de hand liggend, als je weet dat het op een bepaald ogenblik erop neer komt dat hij een baby een stamp in het gezicht geeft. Om u maar een idee te geven.

En ik heb—u ziet het volgend jaar ook op televisie, ik wil het voor u niet verbrodden met details—minutenlang tegelijkertijd met open mond moeten kijken én hardop lachen om Gunter Lamoot in combinatie met Wim Helsen. Wat, al was het om anatomische redenen, niet voor de hand ligt, maar zoals Johannes De Doper zei: “it had to be Essene to be believed”.

Nà de pauze kwam Nigel Williams zijn reputatie alle eer aandoen. Hij is er ouder op geworden, en hij zag er om eerlijk te zijn niet zo goed uit, maar hij bracht wel een uitstekend ding. If anything is hij scherper dan hij was; of misschien is dat maar mijn indruk.

Anuar deed een tweede nummer, en ik vrees dat het meer van hetzelfde was. Een schattige kerel, ongetwijfeld grappig voor mede-native speakers, maar deze keer gaf ik het zelfs soms gewoon op om te proberen begrijpen wat hij zei. Ironisch en ergens ernstig second degré: hij maakte zich op een bepaald moment druk over het feit dat ze op Aruba zogezegd Nederlands zouden spreken, maar dat bij zijn aankomst bleek dat ze eigenlijk misschien wel officieel dezelfde taal spreken, waar hij in de praktijk niets van snapte. Ik denk dat Anuar vanavond genoeg materiaal opgedaan heeft voor een nieuw stukje in een volgende show. Iets over Vlaanderen en Hollands. En ondertitels. 

Boothby Graffoe was dan weer een eind beter toen hij terugkwam. Hij heeft er een aantal dingen gedaan waar ik bij de uitzending op televisie luidop krom zal liggen van het lachen, maar waar ik in de zaal op het moment geen lawaai om durfde te maken omdat ik de enige was geweest—let er op hoe de hele zaal wel een minuut lang volledig in de war is als hij op een bepaald moment met zichzelf begint te spreken. Magistraal.

Magistraal ook hoe ontroerend hij eigenlijk was, en hoe kwetsbaar bij tijden. Niet één zwak moment. Een grote meneer.

Wim Helsen en Véronique in de tweede helft: woorden ontbreken me. Adriaan Van den Hoof daagde ons achteraf uit: “probeer dàt thuis maar eens na te vertellen”. Wel, ik begin er zelfs niet eens aan.

Maar wel dit: als deze ene draaidag indicatief is voor het niveau van de hele serie, zal het serieus de moeite waard zijn. Allemaal kijken.

En er zijn nog opnamedagen in Januari en Februari. Hààst u, van zodra er weer kaarten te krijgen zijn.

humortelevisiestand-upreviewcomedy casino