Ik was van plan om er ook iets over te schrijven, maar mijn beter helft heeft dat ook juist gedaan, dus hoeft het niet meer. 🙂

Eén ding dat me wel enorm opvalt bij Jan, is dat hij veel aanhankelijker geworden is, en op die week tijd dat ik hem niet zoveel gezien heb, enorm veel ouder geworden is.

Hij komt tegenwoordig min of meer spontaan op mijn schoot zitten, waar er anders bijna smeken aan te pas moest komen. Hij blijft ook zitten, wat hij vroeger niet deed: dan wat het zetel in, zetel uit, zetel in, zetel uit, zetel kantelen, zetel recht, zetel kantelen… you get the picture.

Boekjes lezen, iets dat vóór Anna’s geboorte hoegenaamd niet ging wegens niet genoeg geduld om stil te blijven zitten, lukt nu wel: deze namiddag twee boekjes van Plop na elkaar uitgelezen. En daarna naar televisie gekeken, waar hij zowat alle beesten die er voorbijkwamen een naam kon geven (nijn! vak! koe! ontje! eendje! meeuw!) en die die hij niet kende, daarvan zei hij direkt de naam na als ik hem zei.

Zinnen lukt nog niet echt natuurlijk, maar hij houdt wel al min of meer conversatie: toen Anna plots aan het wenen sloeg in de mand naast ons, zei hij “mama? mama — Anna weent”, dus “waar is mama? aan mama zeggen dat Anna weent”.

Hoe het allemaal gaat uitdraaien met Jan (en met Louis ook, eigenlijk): the jury’s still out.

Maar ik heb er goeie hoop op.