Wel: eigenlijk een maskerwants (Reduvius personatus), of beter: de nimf van een maskerwants, maar het had net zo goed een stofbeestje kunnen heten. 🙂
De volwassen wants is een roofwants die een bijzonder pijnlijke beet heeft, de nimf vermomt zich met rondslingerend stof om op insekten in huis te jagen: ze blijven verdoken zitten, en als er iets smakelijks voorbijkomt, springen ze er vliegensvlug op, grijpen het met de voorpoten, en steken het met hun steeksnuit dood.
Om het dan leeg te zuigen, slurp.
Deze kerel, misschien een millimeter of vijf groot, zat plots zonder enige waarschuwing op mijn knie. Hoera! ‘t Was nog eens lang geleden dat ik een nieuw beest gefotografeerd had.
Herr Prefesser, U bent ermee aan het lachen hé. Een beetje ‘nieuwe soorten’ creeëren door met een bloem- of stofzuigerzak rond te lopen, tsk.
Zand in onze ogen strooien. Si non e vero… dan is het wel fascinerend, indeed.
‘k Dacht eerst dat het een kikkertje was die iets te grondig tekeer was gegaan in de brooddoos. Een wants, dus.
Knap.
Maar zou je zulke gepanneerde insecten eigenlijk kunnen frituren?
Knappe foto’s. Ik had verwacht dat het groter ging zijn. (En ook een beetje dat het een spin was)
Eikes!!
jajong maat…
ik heb dat nog nooit gezien, toch niet dat ik het me kan herinneren en ik vind het wel tof da tik nu zie wa tik type, hoewel ik de fouten nog steeds niet verbeter
Ewel, deze blog is mij goed van pas gekomen deze avond. Geheel toevallig had ik vanmiddag deze blogpost gelezen, en vanavond zat een “stofbeest” op onze muur, dat ik dankzij deze blog geïdentificeerd had als de nimf van één of andere wants! Bij deze merci 😉