Miemdegij niet, g’een hebt gij niet.

Ging je graag naar school? Waarom wel of niet?

Ik had een hekel aan de school. Van de peutertuin waar ik maar een dag of zo gebleven ben over de kleuterschool waar ik dag in dag uit rond een paal draaide tijdens de speeltijd over de lagere school tot en met de humaniora.

Ik werd constant gepest, ik leerde mijn lessen niet omdat het allemaal te gemakkelijk was, en uiteindelijk bleek het dan soms toch nét teveel om op een paar uur op het einde van het trimester/semester in mijn hoofd te steken.

Wat was je lievelingsvak op school?

Geschiedenis, denk ik. Maar het hing enorm af van de leraar. In het tweede jaar was dat Johan Stragier (de kleine p! de grote P! cursus honorum! het gelag van Trimalchio! de twaalf Caesars!) en daar kon ik niet genoeg van krijgen. In de poësis (en de rethorica?) was het Herman Van Bostraeten, die eigenlijk wellicht liever iets anders dan de achttiende en negentiende eeuw had onderwezen, maar zelfs dan vond ik het nog uitstekend.

En scheikunde en wiskunde ook wel, vermoed ik, als ik het maar gestudeerd zou hebben. Eigenlijk vond ik dat enorm interessant en deed ik het graag, maar ik studeerde er niet voor, en dat wou zeggen dat ik na een paar maand gewoon volledig los was. Zo van what the fuck are these people talking about?!

O, en Engels in de derde latijn-wiskunde bij Jan Van Herreweghen, waarschijnlijk de beste leraar die daar toen op het Sint-Barbaracollege rondliep.

Wat was je minst favoriete vak op school?

Nederlands. En Engels toen ik in het vierde jaar zat. Na Jan Van Herreweghen plots iemand die de taal niet machtig is: brr. En wiskunde toen ik bang was van Walter Baeten. En Latijn toen ik bang was van Walter De Gryze.

Wat zat er allemaal in je pennezak op een doorsnee schooldag?

Stapels. Potloden, gommen, kleurstiften, lijm, vanalles. Ik ben de laatste denk ik vier jaar met dezelfde blauwe geribde pennenzak-met-tiret naar school geweest. Mijn schoolagenda, de laatste paar jaar toen ik die niet meer drie keer per jaar verloor zodat ik hem de laatste week van het jaar moest helemaal overschrijven, vulde zich met de maand met telkens meer papiertjes en nonsens. Die ik dan op het einde van het jaar samen met andere boekjes en papieren, en mijn bioskooptickets en watnog, in een pakje klasseerde. Souvenirs voor het leven, die ik nog altijd niet weggegooid heb.

Wat heb je gedaan op je “honderd/vijftig dagen”?

We mochten niet verkleed naar school komen. Dus maar met donkerbordeaux lippenstift, eye liner en zwarte nagellak afgekomen. Eerst nog een halve dag les, en dan show in de kelder met een denderende finale toen Dominique Collier vergeet (Sint-)Barbara zong (“vergééét Barbara, ze verdient jouw liefde niet / blik niet meer terug – o nee / vergéééét Barbara, ze brengt jou alleen verdriet / denk aan je geluk, vergééét”).

En na afloop zijn we de stad ingetrokken. Ik was gekleed in een paarse kamerjas, een groen-geel-wit gestreepte pyjama van mijn grootvader, een blonde krullenpruik uit de jaren 70, en een grote trechter omgekeerd op mijn hoofd. Er was ook nog ergens een episode met een brandblusapparaat dat op mysterieuze wijze plots uit een drankgelegenheid en in mijn handen verzeild was geraakt, en een confrontatie met een politieagent-in-burger terwijl ik voormeld, ondertussen half leeggespoten, toestel omgespt had.

En ik meen me te herinneren dat ik die dag, in full paraphernalia, voor het eerst mevrouw Bollaert gezien heb.