Ik was op weg naar bed. 

Langs de badkamer passerend kijk ik, zoals elke avond net voor ik ga slapen trouwens, par acquit de conscience nog eens in het bad om te zien of er geen spinnen in zitten… en jawel.

Nu: Sandra is bang van spinnen. Irrationeel bang. Zelfs van minuscule spinnetjes als de Scytodes thoracica van gisteren, kleiner dan een ruitje in een ruitjesschrift. Ik vrees dat als ik de kerel van vanavond in bad had laten zitten, Sandra’s krijsen tot aan de overkant van verschillende straten verder te horen zouden geweest zijn.

Huisspinnen, da’s zo’n beetje de generische term voor “het is bruinachtig en harig, het loopt vreselijk snel, het is véél te groot naar mijn goesting”. Zoals bij heel veel spinnen (en kleine kruipende ne vliegende beesten in het algemeen) is het niet altijd even eencoudig om te zeggen welke soort een gegeven huisspin is. Ik kan wel het onderscheid maken tussen Amaurobius-achtigen (muurkaardespinnen en dergelijke) en Tegenaria-achtigen, maar binnen die grote groepen: niet evident.

Ik denk toch dat ik weet wat de klant van daarnet was: een Tegenaria parietina. Te herkennen aan de relatief zeer lange poten. Een mannetje, te herkennen aan de pedipalpen. Een mooi mannetje, Ocharme verzeild geraakt in ons bad, op zoek naar eten of wie weet een vrouwtje.

Ik heb er een paar foto’s van genomen, en dan zeer voorzichtig buiten gezet. Een geluk dat het niet meer regent. ik hoop dat hij het goed heeft op de koer.