Oude chinese vloek, ge moogt er zeker van zijn.

Lang geleden dat mijn leven zo interessant geweest is, overdag en ‘s avonds. Enig nadeel: geen tijd!

Maar een kniesoor die daar over klaagt. Ik zit in mijn trekzetel, er speelt fijne muziek, en ik ben aan het bijleren dat het geen naam heeft.

Ik kijk uit over een salon dat voor het eerst in jaren een modicum van opgekuistheid vertoont, met een koppel nieuwe zetels die we overgeërfd hebben van Lien en Peter, en ik bedenk dat we eigenlijk op stukken en beten Cold Case de hele avond geen televisie gekeken hebben.

En dat ik wel eens zou overwegen om mijn luidsprekers boven te halen en te installeren aan de computer, dat we weer naar muziek kunnen luisteren.

Het is net na halféén. Zou ik nog wat doorleren, of zou ik in mijn nest kruipen dat ik morgen iets frisser ben dan ik vandaag was? Ik heb morgen een aantal interviews af te nemen en een analyserapport verder te schrijven—ik denk dat dat voorgaat op bijleren. Naar bed dan maar.

O trouwens: ik heb er nog geen reviews op nagelezen, maar zou het nog iemand naast mij opgevallen zijn dat AF 607105 wel eens de andere kant van het einde van Melody Nelson zou kunnen zijn? Op La Ballade de Melody Nelson:

Melody voulut revoir le ciel de Sunderland
Elle prit le sept cent sept, l’avion cargo de nuit
Mais le pilote automatique aux commandes
De l’appareil fit une erreur fatale à Melody

…en dan op 5:55 van Charlotte Gainsbourg:

the cabin
is burning
I smile and feel complete

here amongst
total strangers
27 000 feet

suspended
isolation
kids throw toy planes in the street

one final
blaze of glory
viewed from a window seat

Wat er ook van moge zijn: ik ga het plaatje volgende zaterdag gaan kopen. Goéd dat dat is!

Geschreven al luisterend naar: Charlotte Gainsbourg – 5:55 – Af607105