Michiel Hendryckx zegt ware woorden:
Voor ik verder ga, wil ik graag toch even reageren op enkele reacties. Het is nooit mijn bedoeling geweest om met deze blog een competitie te starten. Fotografie is geen olympische discipline. De beste, de mooiste, de grootste… daar doe ik niet aan mee.
Ik wil gewoon wat foto’s tonen die de krant niet hebben gehaald of die ik voor mijn plezier heb gemaakt. Soms zijn de foto’s ook niet meer dan een illustratie bij een gedachte. Zonder pretentie. Meer moet hier niet worden gezocht.
Ik heb wel al meer gezegd dat ik het vliegend schurft krijg van bepaalde soorten weblogs, maar ik denk dat ik daar maar eens van terugkom. Niet dat schurft, want dat bekruipt me nog altijd als ik sommige dingen tegenkom, maar wel dat veroordelen.
De leeftijd meneer. Ik word milder meneer. Il faut de tout pour faire une monde, mossieu.
En bij deze denk ik dat ik maar eens een plaatje opleg. Pierre Perret, u allen bekend van Le zizi (ô gué ô gué) en Les jolies colonies de vacances (youkaïdi aïdi aïda) en Elle avait des seins comme des violons (et moi j’en jouais comme du piston), schrijft naast grappige liedjes ook wel zeer mooie liedjes.
Sommige dingen die ik vroeger prachtig vond, zoals Lily, blijven wel overeind, maar en définitive toch wel heel erg vastgezogen in dat vaguely embarrassing erg nadrukkelijke jaren-70–geëngageerd-zijn.
Niet zo met Mon p’tit loup, dat ongetwijfeld één van zijn allermooiste is. Houd hier maar eens uw tranen bij in… en het feit dat Perret—ondertussen ook al 73!–het live brengt, vals gezongen en met brekende stem, doet er niet in het minst iets van af.
[audio:http://www.vuijlsteke.be/michel/loup.mp3]T’en fais, pas mon p’tit loup,
C’est la vie, ne pleure pas.
T’oublieras, mon p’tit loup,
Ne pleur’ pas.Je t’amèn’rai sécher tes larmes
Au vent des quat’ points cardinaux,
Respirer la violett’ à Parme
Et les épices à Colombo.
On verra le fleuve Amazon’
Et la vallée des Orchidées
Et les enfants qui se savonn’nt
Le ventre avec des fleurs coupées.T’en fais, pas mon p’tit loup,
C’est la vie, ne pleure pas.
T’oublieras, mon p’tit loup,
Ne pleur’ pas.Allons voir la terre d’Abraham.
C’est encore plus beau qu’on le dit.
Y a des Van Gogh à Amsterdam
Qui ressemblent à des incendies.
On goût’ra les harengs crus
Et on boira du vin d’Moselle.
J’te racont’rai l’succès qu’j’ai eu
Un jour en jouant Sganarelle.T’en fais, pas mon p’tit loup,
C’est la vie, ne pleure pas.
T’oublieras, mon p’tit loup,
Ne pleur’ pas.Je t’amèn’rai voir Liverpool
Et ses guirlandes de Haddock
Et des pays où y a des poul’s
Qui chant’nt aussi haut que les coqs.
Tous les livres les plus beaux,
De Colette et d’Marcel Aymé,
Ceux de Rab’lais ou d’Léautaud,
Je suis sûr qu’tu vas les aimer.T’en fais, pas mon p’tit loup,
C’est la vie, ne pleure pas.
T’oublieras, mon p’tit loup,
Ne pleur’ pas.J’t’apprendrai, à la Jamaïque
La pêche’ de nuit au lamparo
Et j’t’emmènerai faire un pique-nique
En haut du Kilimandjaro
Et tu grimperas sur mon dos
Pour voir le plafond d’la Sixtine.
On s’ra fasciné au Prado
Par les Goya ou les Menine.T’en fais, pas mon p’tit loup,
C’est la vie, ne pleure pas.
T’oublieras, mon p’tit loup,
Ne pleur’ pas.Connais-tu, en quadriphonie,
Le dernier tube de Mahler
Et les planteurs de Virginie
Qui ne savent pas qu’y a un hiver.
On en a des chos’s à voir
Jusqu’à la Louisiane en fait
Où y a des typ’s qui ont tous les soirs
Du désespoir plein la trompett’.T’en fais pas, mon p’tit loup,
C’est la vie, ne pleur’ pas.
Oublie-les, les p’tits cons
Qui t’ont fait ça.
T’en fais pas, mon p’tit loup,
C’est la vie, ne pleur’ pas.
J’t’en supplie, mon p’tit loup,
Ne pleure pas.
Ach, misschien is het omdat ik ook kinderen heb. En ouder word. En alles.
Reacties
Eén reactie op “Stemming”
Onze zoontje, Lou (!), is 1 maand oud. Toen hij die naam hoorde, dacht mijn vader onmiddellijk aan dit liedje. Zelf kende ik het niet, maar dankzij jou…
Vanaf nu zing of neurie ik het refrein telkens Lou wat troost zoekt. Zeker weten.
Van waar komt die opname? Gewoon prachtig! Ik wil geen andere versie meer horen!