Eigenlijk, met de afstand van de jaren, is het ongelooflijk dat deze mensen voor arena’s vol twaalfjarige meisjes speelden.
Zo ongelooflijk goeie muziek. En zo, eigenlijk, niet voor twaalfjarige meisjes.
Tales of Drudgery & Boredom.
Eigenlijk, met de afstand van de jaren, is het ongelooflijk dat deze mensen voor arena’s vol twaalfjarige meisjes speelden.
Zo ongelooflijk goeie muziek. En zo, eigenlijk, niet voor twaalfjarige meisjes.
Inderdaad. Hun comeback-plaat “Klaar” is overigens één van onze favoriete op-reis-in-de-auto-plaatjes. Zeeeer goed. Midlife rocks, als het ware
Ik vind hen al geweldig van toen ik een twaalfjarig meisje was 😉
En nog altijd. Het blijft gewoon enorm goed.
Absoluut. Klaar is ook één van mijn favoriete platen.
miljaar, ik was die schmink en zo vergeten 🙂
Men zei altijd dat Clouseau “het Vlaamse antwoord op Doe Maar” was. Ik heb in die optiek de vraag altijd beter gevonden dan het antworrd, eigenlijk…
Ze waren er zelf nogal bitter over in de latere jaren, dat spelen voor 12 jarige meisjes (en jongens! Ik had ook mijn roze-groen sjaal en Doe Maar buttons!)
Absoluut.thanks
ja, ik ben ook al enkele jaren fan, en eigenlijk nooit in mijn jeugd bewust van Doe Maar gehoord, pas om m’n 19 leren kennen. Een groep waarvan de muziek zo goed is dat hij de jaren overleeft. Eén van de groepen waarvan ik het spijtig vind dat ik ze niet meer heb kunnen zien.