RAW is een hele tijd mijn idool geweest.

Zuiver toevallig, op de cover afgaand en het aantal pagina’s gedeeld door de prijs, jàren geleden een omnibus-editie van de Illuminatus!-trilogie opgepikt, en ik was meteen zo verloren als een contactlens in een stofzuigerzak.

Ik heb al ‘s mans boeken die ik maar ergens kon vinden, meteen gekocht. Te beginnen met Schrödinger’s Cat en de Historical Illuminatus-boeken, maar daarna eigenlijk vanalles, ook de oeverloze boeken over peyote-visoenen en gerief. Wilson paste perfect in het rijtje dingen-die-me-toen zwaar bezig hielden: samenzweringen, verborgen geschiedenis (of waar dacht u dat ik het Albania for King Zog Committee vandaan had?), occultisme, Aleister Crowley, facsimile uitvoeringen van de Malleus Maleficarum en grimoires allerhande, enfin, een welgekomen aanvulling.

Robert Anton Wilson is aan het doodgaan. Dat is spijtig, maar zo gaat het nu eenmaal.

Ik mag hopen dat als het mijn tijd is om te gaan, ik er op dezelfde manier mee om kan gaan:

Various medical authorities swarm in and out of here predicting I have between two days and two months to live. I think they are guessing. I remain cheerful and unimpressed. I look forward without dogmatic optimism but without dread. I love you all and I deeply implore you to keep the lasagna flying.

Please pardon my levity, I don’t see how to take death seriously. It seems absurd.

Rage, rage, against the dying of the light indeed. En voor wie zich zou afvragen waar de titel van zijn weblog-entry op slaat… ik had het een jaar of vier geleden ook al eens gepost alhier, maar bis repetita en zo:

[audio:http://www.vuijlsteke.be/michel/04_do_not_go_gentle_into_that_good_night.mp3]

Dat is dus wel degelijk Dylan Thomas zelf, dames en heres, die zijn wellicht bekendste gedicht leest. Haal boven dat kiekenvlees!