Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.

Het was daarnet op BBC2 een programma waar ik al zeer letterlijk tien jaar naar zat uit te kijken: Harry Enfield en Paul Whitehouse weer samen! Lee en Lance! Smashey en Nicey! The Old Gits!

Maar er is zoveel veranderd op tien jaar: er is The Fast Show geweest, om te beginnen. En Little Britain. En League of Gentlemen. Om niet te spreken van zaken als The Mighty Boosh of Trigger Happy-en-gelijkaardigen, om maar eens in twee heel andere registers te spreken.

Rudy Hell! It’s Harry and Paul vanavond… tja. De sketch met Bill Gates en Steve Jobs was slècht, ja. Om Jacques Brel in ces gens-là te parafraseren: faut pas jouer les geeks quand on ne sait pas de quoi on parle.

En het was traag bij momenten, tenenkrullend traag. Genant verouderd ook, bij momenten: de Amerikaanse toeristen, dat was echt niet meer van deze eeuw.

Ik verwachtte er ongetwifeld veel te veel van, en het zou ook nooit zo goed kunnen zijn als Harry Enfield en Paul Whitehouse in het midden van de jaren 90. En toch: flitsen van briljantheid. Clive de huismarginaal bijvoorbeeld, daar hoop ik volgende keer meer van te zien.

Het shockerende en het beeldenstormende hoeft voor mij eigenlijk al lang niet meer, als het op die mannen aankomt. Er is denk ik enorm veel ruimte in de richting waar Rowley Birkin QC zat, en Ted & Ralph—niet toevallig uit The Fast Show trouwens: Harry zonder Paul is, eum, tja, we vergeten ongetwijfeld allemaal samen zo snel mogelijk Celeb zeker?

Sum total: leave well enough alone? Ik weet het niet. We zullen wel zien. Ik hoop in elk geval dat ze zich geamuseerd hebben, Paul en Harry. En ik hoop dat er de volgende afleveringen beterschap in komt. Ik ga blijven kijken, elke week—zo ben ik dan wel weer.