Wie verkracht daar…?

Daar kan ik nu eens ambetant van lopen zie. Mensen die een cover van een liedje voor het origineel nemen, en dan verontwaardigd doen als het origineel speelt.

Zo gelijk als ze die à-ke-li-ge versie van Me and Bobby McGee door Janis Joplin gewoon zijn, en dan van Kris Kristofferson vinden dat hij het liedje zou verkrachten.

Of, pakweg, om zo maar iets te zeggen, dat men *kuch*Schuppe*kuch* vindt dat het “origineel” van It’s oh so quiet door Björk zoveel beter zou zijn dan de versie die die juffrouw Esther Elke op Idool zong.

Grrrr. Ik kan Björk niet af. En ik vind haar verkrachting van Betty Hutton’s versie inderdaad zeer vakkundig as rapes go. Grr.

[audio:http://www.vuijlsteke.be/michel/hutton.mp3]

Dat was in 1948, dames en heres.

8 reacties op “Wie verkracht daar…?”

  1. Ahum.

    Het is allemaal de schuld van de leerkracht Muzikale Opvoeding in het tweede. Die liet Björk beluisteren, en repte met geen woord over Betty Hutton.

    Ge kunt niet alles weten, en mijn muziekkennis kan wat bijschaving gebruiken, eigenlijk.

    Enne, het origineel speelde niet, een kandidate in Idool was het aan het proberen zingen. Op mislukte wijze, helaas.

  2. Schuppe mag dan wel Björk verwarren met Betty Hutton, maar jij hebt het over Esther terwijl ‘t Elke was die dat liedje zong gisteren 😉 En het trok inderdaad op niks. Schandalig dat ze er niet uit ligt. ‘t Is gene vette dit jaar.

  3. Och ik kan so veel frustraties opniemen op dat gebied. Ze vonden de vibe van ‘don’t call me baby’ nummer van madison avenue ook zo hip, en als ge dan ‘Ma quella idea’ van Pino d’Angio laat horen vinden ze dat saai 😛 terwijl die nieuwe verkrachting wel naar niets leidt zonder die sample

Reacties zijn gesloten.