Het Sint-Barbaracollege bestaat 175 jaar. We zijn in het ICC naar iets gegaan dat leek op De Laatste Show, maar dan met meer gasten, en interessantere discussie. Euh, vond ik toch.

Er was Gerard Mortier (van de opera), en Peter Leymans (van Volvo en politiek), en Evi Van Acker (van Olympische spelen en zeilen), en Vincent Van Quickenborne (van politiek en al), en Luc Devoldere (van Ons Erfdeel), en Nikolaas Sintobin SJ (van voor zover ik weet de laatste jezuiet die van Sint-Barbara komt), en Geert Hoste (van de leutigheid).

En daarna was er receptie. Waar ik oud-leraars van mij gefotografeerd heb. Prik, prik, prik. In mijn virtueel lerarenkabinet: voor eens voor altijd vast, nemeses van ooit. Ja, ik ben ouder geworden, maar u ook, u ook.

Ik kan mild zijn, en ik wil dat eigenlijk zelfs wel zijn, maar ergens hoop ik toch altijd dat ze weten, sommige van die leraars, hoeveel leed ze soms konden berokkenen.

Er was zelfs één iemand bij,vanavond, die ik niet meer gezien had sinds ik in 1989 afzwaaide. Hij keek me aan, helemaal verward. Ik zag een wellicht lieve oude man, en ik zag tegelijk een vijfentwintig jaar jongere man, die wellicht niet wist wat hij aan het doen was, en die er ook niet voor zou gekozen hebben mocht hij het opnieuw kunnen doen.

Ik heb mezelf niet voorgesteld. Want ik zag, vrees ik, vooral een man die ik grondig verachtte en hartstochtelijk haatte. Een paar jaar vóór en na uw zestiende zijn dergelijke emoties echt wel écht, maar ik was er nu eigenlijk wel beschaamd voor.

Ik neem me voor mijn kinderen te proberen leren nooit de mens achter de mens te vergeten. Niet dat mijn ouders dat ook niet gedaan zullen hebben, maar toch: actiever.

Oh, en behalve dat, op de receptie heb ik ook foto’s van kinderen gemaakt.

En van Albert.

Er zijn nog zekerheden. Leve Albert.