De situatie, voor zover ik die kan opmaken uit de kranten:

• er zijn stapels Roma in Gent
• die willen zelfstandig blijven en zoeken geen ander werk
• en ze verarmen en raken in de miserie
• en ze kunnen niet bij het OCMW terecht want ze willen zelfstandig blijven
• en dus zitten ze écht in de miserie
• en sleuren ze hun kinderen mee in die miserie

En dus wordt het plots mediageniek om er opnieuw een boompje over op te zetten. Herinnert u zich deze nog?

Ja, ik ben daar nijdig over. Dit gaat niet over België, dit gaat over Slovakije en al die andere apenlanden die nota bene in Europa zitten waar Roma uit weg vluchten.

Bon, er zijn tien kanten aan elk verhaal, en zo ook aan dit: er zijn verschrikkelijke drama’s, en het gaat niet op om een hele groep mensen met één pennentrek te beoordelen alsof ze ook echt maar één soort mensen zijn. Dat is zowat de definitie van racisme.

Maar als we toch aan het verkleuteren en het vereenvoudigen zijn…

Als Gent aankondigt dat er x aantal bedden gratis! ter beschikking zijn van al wie een bijna-doodgevroren kindje heeft, dan zijn er op zeven maand tijd geen 299 kinderen, maar honderd per maand die opgevangen moeten worden. En die hun eten, dekens, speelgoed, medicamenten, maaltijdcheques zullen mogen ophoesten aan wie het ook is waar ze hun geld moeten afgeven dat ze bij elkaar bedelen in de Veldstraat en de Lange Munt, waar ze hele dagen op de schoot van hun moeders (zusters? tantes?) moeten zitten, in weer en wind.

Weerzinwekkende situatie, en symptoombestrijding gaat er niets aan doen. Oh, en nét iets te moeilijk om een Chris Dusauchoit voor warm te laten lopen, natuurlijk: los maar eens op, het probleem van Roma en racisme en migratie en de vicieuze cirkels die daar allemaal mee te maken hebben.

Catch-22. En, mutatis mutandis: dit is als onderhandelen met terroristen. Het is niet omdat ze kinderen gijzelen dat plots alles mogelijk moet worden.

Sommige partijen zouden daar beter over zwijgen, vind ik, als ze niets constructiefs te zeggen hebben. In plaats van objectieve bondgenoten te worden van andere partijen die daar óók niets constructiefs over te zeggen hebben.

Het probleem is oplosbaar, zowel in de dagelijkse praktijk als in het groter beeld. Maar het is zoveel moeilijker als daar wat prima donna’s demagogisch gaan staan grandstanden, kan ik me inbeelden.

Oh ja, tùùrlijk, “de rol van de oppositie” en het is toch zo érg meneer, en uiterààrd hebben ze recht van spreken. Zeker dat.

[daar staat nog eens helemaal nààst dat ik lijfstraffen zou invoeren voor de ouders die te dom zijn om te helpen donderen en weigeren geholpen te worden, en dat ik mijn jaarloon zou afgeven als ik daar kinderen mee zou kunnen redden, en dat ze van mijn part allemaal bij ons thuis mogen komen slapen en eten en televisiekijken en spelen—vier of tien, zó een verschil is dat ook niet]

[en daar staat ook naast dat ik wel degelijk iets zou willen doen, praktisch. Voedsel inzamelen? Kledij? iets?]

[was het u al opgevallen dat het een complexe zaak is?]