Ze vroegen op een formulier onlangs wanneer Jan zijn eerste woordjes sprak. Weten wij veel: wat is een klank en wanneer wordt het een woord?

Voor Anna gaat het de laatste tijd wél gelijk een raket vooruit. Ze zit al een tijd, zo fier als een gieter, bij mij: ze wou vanmorgen geen pamper aandoen, en nu wil ze niet meer van mijn schoot.

Er staan foto’s (van haarzelf) op het computerscherm, en als Jan ze wil tellen: “Nee Jan! Van mij Nanna! Van mij! Niet tellen!”

Ze noemt zichzelf vaak Nanna, trouwens: zo schattig!

Ze zit met twee speelgoedeendjes van de kermis op haar schoot te fezelen: “een twee vier een twee vier” en ook “oogjes eendjes, twee vier”. Ze heeft geen pamper aan, dus ik vraag of ze niet eens op het potje wil. Zij, gedecideerd: “Ja!”

Als Anna gedecideerd spreekt, dan is dat met een finaliteit die eigenlijk geen enkele twijfel laat. “Ja,” met een ondertoon van “uiteraard, dat zàl wel, wat dénkt gij eigenlijk?”

Wij naar de badkamer, zij op het potje, vijf seconden later: “pipi daan!” Ik, zoals dat hoort, extatisch van contentement natuurlijk, en dan weer terug naar de living. “Anna schootje zitten”.

Jan vraagt mij waar al de knopjes op mijn muis voor dienen, ik leg het hem uit, maar dan ook dat hij niet aan de knopjes mag duwen terwijl ik bezig ben. Anna: “nee, Janne, niet knopjes: papa knopjes”.

En dan: “kaka doen!” Wij terug naar de badkamer, Anna weer op het potje, even doen alsof, en dan direkt weer recht: “kijk eens hier, Nanna pipi daan!” Euh ja. Dat is dus gewoon om dan een proficiat te krijgen. “Pamper?” Pamper? “Ja!” Volmondig enthousiast: “Nanna pamper!” Ze ligt op de verzorgingstafel: “doeketjes op! kijk eens, doeketjes op! hier doeketjes! op!” Ja, we gaan nieuwe verzorgingsdoekjes moeten kopen. “Doeketjes op papa! Kijk eens hiér: doeketjes op! hier: doeketjes óp!”

En dan, out of the blue: “eevee kijken.” Oh, televisie kijken? “Ja! Nanna eevisie kijken.”

En nu zit ze daar: “papa? bloeke aandoen? bloeke aandoen?” Broek aandoen, dus. En plots daagt het haar: “papa? eendjes? waar zijn de eendjes? eendjes doen? papa? eendjes?” Die liggen nog in de badkamer, natuurlijk. Allen daarheen.

(ik doe het niet snel genoeg wegens dit aan het typen: “mama komen!”)

‘t Is een wreed kind, Anna.