Ha! Ik zit naar Comedy Central te kijken, naar gewoon de echte Daily Show, niet gedownload of niets. En straks naar The Colbert Report, en daarnet naar Futurama.

We zijn net terug van wezen eten, in zo’n ‘n all you can eat-ding in zo’n mall die tot een stuk in de nacht open is. Zo’n grill die zegt Chileens Argentijns te zijn, en daar vooral mee gelijk heeft dat ze er vooral Spaans spreken.

In heel Miami voor zover we het al gezien hebben na een namiddag, trouwens: ongeveer alle richtingaanwijzers en legendes in Engels en Spaans, na de standaardkanalen op TV een resem Spaanse, mensen op straat (tot een roedel op de fiets bereden politie) die Spaans spreken… weird.

Oh, de mensen spreken wel Engels hoor. ‘t Is te zeggen: ik vermoed dat ze in theorie dezelfde taal spreken die ik denk te spreken, maar in de praktijk valt dat allemaal veel minder uit. Toen ik in dat restaurant dacht proactief te zijn en een extra grote Cola Light bij te vragen, liep dat even in de soep.

– I’m sorry, could I have a large Diet Coke with my menu?

– An long what?

– Large. Coke. Diet Coke.

– A long? You wanna long?

– Erm. No. Diet Coke. Big. Additional. Extra. Another Diet Coke, with the menu. A big one.

– Long??

– No, sorry. A big coke. Diet coke.

[ik sla een hele hoop steeds genanter wordende stukjes misverstand over]

– You wanna soda with the menu?

– Er, yes.

Ik heb het opgegeven: niet doenbaar om de juffrouw te doen begrijpen wat ik wou.

Voor de rest: het ziet er hier een degelijk hotel uit. Dicht bij vanalles (voor zover iets dicht kan zijn in Miami, ‘t is hier allemaal zeer groot op zeer veel verschillende niveaus, en er is een monorail), aan het water, en propere kamers.

Het toekomen in Amerika was een belevenis: een uur staan wachten om eenentwintig man te zien verwerkt worden door de douane (vingerafdrukken, eikes), en dan de bagage gaan afhalen en bij het verlaten van de bagagehal en het niet meteen terugvinden van het nodige papier uitgescheten worden door de numskull van dienst. Enfin ja. En twintig meter later zat er nog een beklakte medemens op een stoel, die nog eens hetzelfde papier moest zien.

De vliegtuigreis was, tja, een lange vliegtuigreis. Elf uur op een vliegtuig met achter u een koppel Italianen die er elf uur over gedaan hebben om een speenvarken te kelen, of zo klonk het toch. Arno, zo heette het schat-ik-driejarig kreng, maakte er een sport van om recht te staan in zijn stoel en met volle kracht op de hoofden vóór hem te meppen (Basta, bellissimo, basta!). En dan neer te zitten en het tafeltje op en neer te klappen (Hihihihi Arno, bellissimo Arno, basta!). En dan, om geen enkele aanduidbare reden (of het zou moeten zijn dat mijn steeds ingewikkelder en geraffineerder plannen om het akelige kereltje en zijn ouders—een neurotische moeder en een mafieus uitziende vader met zo’n hoofdomvattende (kots) modieuze zonnebril—permanente schade toe te martelen ook werkelijk toekwamen in zijn besnotneusde hoofd) te beginnen kelen.

Kelen: beeld u in de fluittoon van een een fabriek, maar dan langer, met meer volume, en ettelijke keren hoger van toon. Iieeeeeeee!! ieeeeee!!! ieeeeeee!!! iiiiieeeee!!!

En dan dus elf uur aan een stuk.

De reis van Brussel naar Rome viel trouwens wel mee, behalve dat ik een drilbooraandoening heb gekregen wegens net boven de nokkenas te zitten of zo, in alle geval een plaats waar het non-stop vibreerde. En dat ze bij het aankomen en weer naar Amerika vertrekken vreemde vragen stelden.

– Why’d you leave?

– Business?

– No, why are you leave-a?

– I’m leaving for, erm, Miami?

– No, sir. Why are you leave eeng. A?

– Oh! “Where are you living?”

– Yes-a. Why’d you leave?

– Gent, Belgium.

Oh, en ja: het metaal in mijn rug doet tegenwoordig wel degelijk de alarmen afgaan. Daar ben ik tevreden mee, het is tenminste een compensatie. Want na de reis is mijn rug kapot. En andere dingen ook.

Eek. Het is nu 1u02, zegt mijn uurwerk me. En 7u02, zegt mijn computer me.

Als ik het nog pakweg een uur uithou, kan ik naar huis bellen. Maar misschien doe ik dat best niet: ochtendroutines zijn zo al moeilijk genoeg.