Vandaag in het kort: naar Fort Lauderdale gereden, bijna vermoord door een halfnaakte mevrouw, een burrito gegeten waar een Afrikaans vluchtelingenkamp een weekend op zou kunnen overleefd hebben, bijna afgeperst en gewurgd door een Zwarte Gangsterneger.

Oh, maar eerst een dienstmededeling:

Beste Amerikaanders,

Ik ben vanmorgen, voor zover ik kan zien als ik voorbij reflecterende oppervlaktes passeer, niét uit de hotelkamer gestapt met mijn “hallo ik ben eenzaam en ik zou graag aangesproken worden”-hoed op.

Als u zich niet kunt inhouden om te knipogen en te knikken, dan ga ik daar nog niet meteen opmerkingen over maken, maar ik wens écht niet uw opinie te horen over het weer, mijn fototoestel, of de wereld in het algemeen.

Het moment dat ik uw mening wil, zal ik er om vragen. Zullen we dat afspreken?

Nee maar, ‘t is toch wel waar zeker? We lopen hier rond, en om de zoveel tijd worden we aangesproken. In Fort Lauderdale aan het water: een tiep in een boot naar Bart en mezelve, So which one takes the better pictures? The Canon or the Nikon? Bart had een Canon rond zijn hand gewikkeld, en ik een Nikon, vandaar veronderstel ik de vraag.

Ik ben niet van slechte wil, dus ik zeg in het weglopen toch iets terug tegen die mens. It’s not the camera, it’s the lens, of zoiets. Een normaal mens denkt dat daarmee de uitwisselng voor bij is, en we zijn toch al weg aan het lopen, maar nee: GOTTA LOVE THAT RED RING!! keelt die mens onze ruggen toe.

Ja, en? En?

Als ik een vergelijking tussen Nikon en Canon wil, dan zal ik het internet wel eens uitprinten, beste anonieme miljonair op uw vijftigmeteryacht in Fort Lauderdale.

Afijn.

We zijn vandaag dus naar Fort Lauderdale geweest. Fort Lauderdale wordt ook wel Het Venetië Van Amerika genoemd, omdat het zoals Venetië een vergane glorie is die enkele eeuwen het centrum was van een handelsimperium, en dat het vol staat van middeleeuwse gebouwen die langzaam in een moeras aan het zinken zijn.

Of zo. We hadden geluk, namelijk: net naast de parking waar we de auto achterlieten, was het oudste huis van de hele stad. Gebouwd in 1901.

Maar kom, maar kom. Ik ben een zaag. Las Olas Boulevard, zo’n straat met allemaal kleine boetieken en restaurants, is het eerste niet ongezellige dat ik hier in de Verenigde Staten gezien heb, en Riverwalk was ronduit indrukwekkend: allemaal verschillende soorten palmen en mangroven en bloemen en dingen, met wandelpaden en, o ja: overal water en honderden en honderden boten en yachts erin.

En er liepen overal hagedissen rond, en er zaten allerlei insekten maar daar heb ik niet van dichtbij naar gekeken anders zou ik me slecht gevoeld hebben dat ik mijn macrolens toch niet meegenomen had.  

En ik heb Bart een Lynndie England kunnen laten doen, wat eigenlijk veel minder grappig is dan ik het vind, vooral omdat Bart niet wist wat een “Lynndie England doen” is. Maar dus kijk, Mangrove met Bart, en inzoomen op het groot beeld om de Lynndie te zien:

Gaan eten in The Cheesecake Factory. Een Burrito, ik zweer het u, als hij geen twee kilo woog, woog hij niets. En dan nog een bord apart met bruine bonen en guacamole en salsa en andere vegetarische nonsens.

Ik was vast van plan om een cocktail te drinken, en op het eerste zicht zag een Strawberry Creamsicle er niet slecht uit.

Dat bleek een liter aardbeienmilkshake te zijn, met een halve bus slagroom erop, en vodka en amaretto erin.

Joy.

En nog zo’n les geleerd trouwens, na drie halve liters Cola Light: frisdrank wordt gewoon bijgevuld als het glas leeg is. Als men er geen meer bij wilt, dan moet men zijn glas een derde vol laten staan.

(Ja, ik weet dat ik ook de refill had kunnen weigeren, maar dat riskeer ik me niet meer. In de restaurants spreken ze geen Engels, namelijk.)

Naar huis gebeld, en de kinderen aan de lijn gekregen. Ze waren naar Man Bijt Hond aan het kijken. Zelie klinkt veertien aan de telefoon. Ze missen mij niet, denk ik. Mijn hart is gebroken.

Na het eten: gezworen dat ik nooit meer iets bestel waar er “grande” of “monster” of “large” of “big” op staat. En dan zijn we aangezet naar Fort Lauderdale Beach. Het was aan het regenen geslagen: bedriegtenboel! Zijn dát nu tropische klimaten? Grijze lucht en geen halfnaakte vrouwen op het strand?  

Afijn. We hebben schelpjes geraapt, ik heb wat foto’s gemaakt: een meeuw, nog een meeuw, een dikke mevrouw in het water, Bart die foto’s neemt, Mieke die niet graag gefotografeerd wordt, een meneer die pootjebaadt, dat soort dingen.

Die dikke mevrouw is de halfnaakte vrouw die me bijna vermoord had, trouwens. Behalve dat ze enkel technisch halfnaakt was, in die zin dat zo ongeveer de helft van haar vlees zich niet in haar badpak bevond. En dat ze mij niet echt bijna vermoord heeft, maar wél een bijzonder boze blik wierp in de richting van mijn vierhonderd meter verder staande be-telelensde zelf.

Naar huis gereden, maar ondertussen wel gestopt in de lokale GB: kleine adeautes gekocht voor de kinderen, en twee kartonnen worsten met blikjes Coke Zero: twaalf Vanilla Coke Zero, en twaalf Cherry Coke Zero. Toen weterug in het hotel waren, bleek dat er op de gang een gratis ijsmachinedispensatiemachine staat: de ijsemmer gevuld, en nu heb ik dus heerlijk koude Cola—Cherry Coke is niet slecht, maar Vanilla Coke, daar zou ik mijn dagen mee kunnen vullen.

‘s Avonds nog naar een restaurant op zoek gegaan, maar het is hier allemaal dood in Miami om acht uur ‘s avonds. Al wat er nog open uitzag, was de Iron Sushi wat verder van het hotel. Gerund door, jawel, nog meer dames en heren die slechts in theorie Engels spreken.

En dan naar het hotel terug, en nog een avond van Comedy Central—zo’n goeie zender dat dat is: stand up, en dan Daily Show, en dan Colbert Report, en dan Lewis Black’s Root of All Evil, en nù Lewis Black’s Carnegie Hall Performance. Zo goed! Over een optreden van Aerosmith met N*Sync en Britney Spears (“the trifecta from hell”):

But I was lucky. I had a spoon in my hand. I put it in my ass.

You ask why? To distract myself from the pain. If I’m gonna hurt that much, I’m gonna do it to myself.

Oprah calls that empowerment.

Lewis Black is snel op weg om mijn favoriete comedian te worden.

De gangster die me wou wurgen, trouwens, da’s nauwelijks gelogen: een dikke zwarte medemens die niet content was dat ik zijn auto aan het fotograferen was. Ik vond het wel leutig, een geblindeerde cadillac met een achterkant vol zilveren doodshoofden, maar ik had niet gezien dat er nog allemaal zwarte medemensen in zaten. En dat, terwijl ik aan het focuseren was—dju toch, waarom blijft die auto niet stil staan?—de massiefste van de hoop uitgestapt was en naast mij was gaan staan.

“What you takin a picture of my wheels for, player?” moest die mens weten. “Well, er, I sort of thought it looked cool, you know?”was niet het juiste antwoord, want hij wou plots geld hebben. En hij keek even boos als de dikke mevrouw van daarnet—al is alles relatief: zo is eenzelfde boze blik van 400 meter ver minder erg dan op armsafstand.

Ik heb al glimlachend gezegd dat, euh, sorry, ik er toch geen geld voor over had. En dan ben ik rustig weggestapt, met mijn beste vriendelijke grijnslach op beau fixe vastgevezen. En zo kon ik dit toch nog schrijven.