Vroeger gebeurde het mij alle vijf voet: dat ik een liedje plots hoorde in een andre versie dan ik gewoon was, en dat ik dacht “hey, ‘t is toch beter in de originele versie”.

Tegenwoordig, met de internets, is het géén werk om een snelle opzoeking te doen en te vermijden in affronten te vallen.

Maar toch, maar toch. Desperados waiting for a train is één van mijn all time favourites. ‘t Is een klassiek verhaal: kind en grootvader, en allebei worden ouder. Ze zaten vroeger samen in de keuken toen ze jong en oud waren, ze worden ouder en nog ouder, en het eindigt met

On the day before he died I went to see him
I was grown and he was almost gone
So we just closed our eyes
And dreamed ourselves a kitchen
And sang ourselves a verse to that old song
We’re like desperados waiting for a train

Ik ken het enkel van de versie van The Highwaymen (Waylon Jennings, Johnny Cash, WillieNelson, Kris Kristofferson):

Dit is de originele versie van Guy Clark. Het is anders, dat zeker, en ik ben er niet uit wat ik ervan vind. Weird.

‘t Is in alle geval niet zoals bij Me and Bobby McGee. Ik krijg er etterend eczeem van als ik het gezongen hoor door dat mens Janis Joplin:

Nee, dan zo ongeveer duizend keer liever door de auteur zelf:

Zoals een commentaarder op YouTube zegt: “This makes you want to say ‘Janis who?’”. En of.