Op de muziekspelerder tegenwoordig bijna heel de tijd: afwisselend Bobbejaan Schoepen en Daan.

Het is in eerste instantie vies, hem te horen zingen op zijn 83ste. Na een paar operaties kan hij niet meer fluiten en kan hij niet zo goed meer spreken. Ik had de plaat gekocht en na een halve beluistering een paar weken laten liggen, zo vies dat ik het vond.

foto: Steven Vanfleteren

En toen ben ik opnieuw beginnen luisteren. Omdat ik op een bepaald moment door mijn filmpjes zat op de iPod, en dat ik het eigend schaamtelijk vond dat ik niet durfde luisteren: ik luisterde er niet naar omdat ik er een beetje bang van was, niet omdat ik het vies vond.

Het eerste dat mij opviel, is hoe goed de liedjes eigenlijk wel zijn. De lichtjes van de Schelde, natuurlijk:

Maar ook Je me suis souvent demandé:

En In de schaduw van de mijn, en Verankerd, en, ach, ‘t is eigenlijk allemaal goed. Serieus: aangeraden.

Ik denk dat ik Le temps des cerises het minste liedje op de plaat vind, ook al omdat het niet van hem is:

En daarnaast ligt Daan op de speler. Kitsch! Pathos! Witte kostuums! Wahey! Abba gekruist met Yello!

Whee!