Zelie is terug, en dus was het de laatste dag alleen met Anna en Jan vandaag. Niet dat ik kan zeggen dat ik er veel van gemerkt heb, ook en vooral omdat ik op het werk was en zo, maar toch.

We zijn vannamiddag het parkje gaan inspecteren waar Bataclan komt.

En nog in de rapte naar een mini-brocantebeursje in de buurt geweest.

Oh, en ik stond er plots oog in oog met deze:

Herinneringen! Ik heb daar nog mee gespeeld toen ik klein was! Wie weet hoe oud dat eigenlijk wel was—ik vermoed zéker van toen mijn ouders jong waren.

Fijne scène toen we weggingen, trouwens. In volgorde, en bijna zoals het in het echt gebeurd is…

(1) Anna zat in een stoel (we vragen ons met twee trouwens af of die stoel 200 euro waard is, en wat het merk ervan zou kunnen zijn, ik dacht een Eero Aarnio, maar dat is het niet):

(2) Anna is het rap beu, Jan is content want hij kan ook eens in de stoel zitten:

(3) Anna bedenkt plots dat zij daarnet in die stoel at, en dat het niet eerlijk is, want nu zit Jan er in! Jan, ondertussen, is nog altijd content dat hij in de zetel zit:

(4) Anna klaagt luid dat zij écht wel in de zetel wil zitten:

(5) Papa en mama zeggen dat Jan ook eens in de zetel mag zitten, Anna heeft er daarnet in gezeten. Jan is het daarmee eens:

(6) “Kindjes, wij gaan Zelie halen, kom, we zijn weg!” Jan kruipt uit de zetel, en zo snel als de weerlicht:

“Nèm, ik zit er tóch nog eens in!”