Ik had al een tijdje zo’n Lensbaby. Grappig, het gezicht van de mensen als ze zo’n wafelijzer van een Nikon zien met batterijpack en GPS-ontvanger—en dan zo’n plastieken flutding waar ze een lens verwachten.
Niet om alle dagen te gebruiken, maar toch geestig om van tijd tot tijd eens een foto mee te nemen. Kijk, even rap uit het venster hangen:
Het heeft wel iets hebben, zo compleet manueel foto’s nemen, en focussen door uw lens met de vingers uit te rekken of in te duwen.
Ik heb een oud model, helemaal manueel, plastiek, met kleine plastieken plaatjes die erin en eruit kunnen gestoken worden om groter of kleiner diafragma te hebben, maar kijk nu: een nieuw model!
The Composer: een kogelgewricht om te veranderen waarop gefocust wordt, en een draaimechanisme om te focussen. Ze hebben meteen hun oudere modellen hernoemd, en ik ben nu de eigenaar van een Muse, blijkbaar. Tussen de Muse en de Composer is er ook nog de Control Freak, een Muse met vijzen om hem vast te zetten.
Ik weet dat ik niet zou mogen, maar ik ben toch in de verleiding.
Ik heb ook zo’n oude, en heb vorige keer op Photokina zo’n Control Freak vastgehad. Echt overtuigd was ik niet. Finicky stuff en al.
mij spreekt zo’n lensbaby niet echt aan. Foto’s zijn snel zo typisch. Ik denk dat ik me er snel mee zou vervelen…
Gisteren op Photokina die Composer getest en direct besteld. Eindelijk een handige lensbaby en niet meer van dat gefrunnik met twintig vingers om een foto te nemen.