Schrijft Warren Ellis:
What I love about the search for new music is hearing that which you never heard before. Most things sound a bit like something else. Only every couple of years, if you’re very lucky, do you turn up something that is really seriously unlike anything you heard before.
Indeed.
De mediatheek van de bibliotheek in de jaren 80, om de paar dagen een nieuwe riem platen—klezmer, work music, platen en platen vol oude Ierse en Bretoense grootvaders en -moeders, obscure calypso—machtig.
Leve het internet, tegenwoordig, dus. Bijvoorbeeld.
Bonaparte’s Retreat is een muziekstuk dat blijkbaar teruggaat op een Ierse mars van een eeuwigheid geleden, en dat door verschillende vioolspelers op verschillende eigen manieren geïnterpreteerd werd.
Eén meesterlijke interpretatie was die van Bill Stepp in 1937:
Aaron Copland heeft precies deze versie—opgenomen door Alan Lomax, godzijdank voor Alan Lomax—gebruikt om een stuk van zijn ballet Rodeo op te baseren.
De manier waarop Copland een stuk geïnterpreteerde muziek vastgelegd heeft in een partituur is te vergelijken met de manier waarop oorspronkelijk mondeling doorgegeven literatuur neergeschreven en meteen versteend werd.
De Illias en de Odyssee zoals gebracht door een Homeros, als die al ooit bestaan heeft, was geen twee keer hetzelfde, maar de geest was wel dezelfde.
En dat we dat allemaal gratis kunnen meemaken op het internet: zo wijs.