Ik had het wat uitgesteld, maar uiteindelijk gisterenavond laat toch naar de eerste aflevering van het tweede deel van het vierde seizoen van Battlestart Galactica gekeken.
Oh boy.
Wat een on-ge-loof-lijk goeie aflevering. Hoe goed gescheven, hoe goed geacteerd, hoe goed gefilmd.
En wat een ontknopingen, en wat voor schokkende gebeurtenissen, en wat voor antwoorden, en wat voor nieuwe vragen.
Als er oscars voor televisie zijn, dan mag Sometimes a great notion er meteen een paar krijgen.
Reacties
17 reacties op “Sometimes a great notion”
Ik was bijna vergeten dat BSG herbegonnen was. Perfect om het weekend af te sluiten zie: aflevering op de laptop en in bed kijken.
Ik moet dringend eens aan het vierde seizoen beginnen.
Heel erg mooie aflevering, ja.
heheee die ga ik meteen gaan opzoeken !
Is dit nu ironisch?
We zijn aan het tweede seizoen bezig en ik heb alleen het tegengestelde gezien van wat jij beschrijft.
Neen, dat is niet ironisch. Battlestar Galactica is bij het allerbeste dat ooit op televisie verschenen is.
Ik moet drrringend eens verder doen aan dat tweede seizoen op m’n TViX. We zijn ergens den droad kwijt geraakt.
Quoted for truth, Michel.
OK, staat genoteerd BSG4 kopen…
Wist niet dat 4 al uit was. Snel naar Amazon.co.uk !
BSG was geweldig tot pak ‘m beet midden s2. De Pegasus eps waren ook nog goed, maar daarna ging ’t steil bergaf — wat de makers ook zelf toegaven in hun podcasts.
De reden? Ze verzonnen het echt van week tot week: http://bit.ly/Zbdf (opgelet: dit artikel gaat over 4×11 en staat tjokvol spoilers over alles wat er tot dan gebeurd is). Kortom: terwijl die van Lost al van in den beginne een endgame in hun kop hadden, zijn Ron Moore & co de boel bij mekaar aan ’t puzzelen as we go along. En dat gaat hun niet bijster goed af.
Zoveel potentie, compleet verkwist.
Nonsens.
Wat er in seizoen vier gebeurt–de ontknoping van de onlangse aflevering incluis, lag al vast sinds midden seizoen drie. Dat staat in Mo Ryan’s artikel, en dat is ook zo.
Ik heb ze onlangs allemaal na elkaar bekeken, en wat als een dip overkwam in seizoen drie, is achteraf helemaal in het geheel opgegaan.
De enige, bij mijn weten, die ooit geprobeerd heeft om alles zo volledig mogelijk uit te plannen voor een vooropgestelde reeks van vijf jaar, was J. Michael Straczynski bij Babylon 5. En dat is twee keer mislukt: één keer toen zijn hoofdpersonages er na een seizoen vandoor waren en hij dingne heeft moeten herzien, en één keer toen hijhet vierde seizoen heeft moeten schrijven alsof er geen vijfde meer zou zijn. Waardoor het vijfde min of meer als een pudding ineenzakte.
En de mannen van Lost? Die wisten even weinig, wat zeg, nog minder waar het naartoe ging. Ik bekijk Lost ook graag, het laatste seizoen is weer in orde, maar please… dat hele seizoen waar Kate, Jack en Ryan in een kooi zitten?
Lost verloor net bijzonder veel stoom toen de schrijvers toegaven dat ze het eigenlijk ook allemaal niet wisten.
De realiteit van televisieseries schrijven is volledig anders dan die van een film (en dan nog, vide George Lucas). Battlestar Galactica was, zoals Lost, bijzonder gebaat bij de schrijversstaking, maar dat wil niet zeggen dat
Ben ik traag? Ben ik teveel een perfectionist?
Film maken, dat gaat ver boven mijn begrijpelijke pet. Je moet daar veel te veel combineren.
Ik ben ooit nog weggelopen naar het dichtst bijzijnde café toen The English Patient na een paar minuten de meest ordinaire vioolmuziek liet horen.
Acteertalent, mis en scène, muziek, de draai van de camera, regie, dialogen ( taal ) , etc etc. . In film & Tv moet dat allemalgecombineerd.
Kortom :
Menselijke zelfoverschatting.
En toch zijn er goede films & TV.
Daar begrijp ik werkelijk niks van.
Nu & dan begrijp ik hoe onuitstaanbaar ik wel ben.
Nog een geluk dat er de soepappe van de humor is.
Qua Lost: “dat hele seizoen waar Kate, Jack en Ryan in een kooi zitten”? Dat waren ZES afleveringen, die noodgedwongen zo waren, omdat de zender wilde dat ze zes eps in ’t najaar hadden, en de rest vanaf nieuwjaar. Het is toen dat de makers zijn gaan opspelen en hun plan van 16 eps/seizoen, in 1 ruk + slechts 3 seizoenen meer hebben doorgezet.
En je endgame middenin seizoen 3 bedenken is niet hetzelfde als er eentje hebben vanaf de pilot.
Lost verloor stoom in s2, toen er onduidelijkheid was over hoe lang ze er over mochten/moesten doen. Da’s meestal het grote probleem bij network TV: je weet niet hoeveel eps per seizoen, je weet niet hoeveel seizoenen.
Ik was er bij BSG altijd vanuit gegaan dat de makers wisten waar ze naar toe wilden. Als je dan nu ziet dat de identiteit van de resterende cylons min of meer op goed geluk is gekozen…
Het is allemaal persoonlijke smaak, natuurlijk, en ik kijk ook graag naar Lost, maar.
Bij Lost mag het dan al misschien van aflevering 1 seizoen 1 af beslist zijn wat het einde zal worden, maar er worden ondertussen zodanig veel plots geopend en nooit afgesloten dat het gatenkaas geworden is.
Bij Battlestar Galactica mogen sommigen dingen dan al maar één seizoen op voorhand, en soms één aflevring op voorhand uitgevonden worden, ik krijg er altijd een gevoel bij van “WTF?”, meteen gevolgd door “oh. inderdaad, ja, nu dat ge’t zegt”.
Ik heb het gevoel, maar misschien ben ik de enige, dat bij Lost de ontknopingen en de drie-, vier-, vijfdubbele bodems totaal uit de lucht vallen.
En bij Lost heb ik dan telkens een gevoel van “wtf, daar zijn ze weer”.
Bij BSG heb ik achteraf het gevoel dat het niet anders had kunnen zijn, bij Lost had het duizend richtingen kunnen uitdraaien en kan het me uiteindelijk niet zo enorm veel schelen.
Misschien (wellicht) is het omdat ik veel meer emotionele connectie heb met vader en zoon Adama, Starbuck, Dee, Tigh, Six en consoorten dan met Jack en Ryan en Katen en consoorten.
En dat ik meer benieuwd ben naar de Cylons dan naar Hanso en zijn kornuiten.
Ayup, fully agree with you. Daarbij, iedereen weet toch dat BSG een paar niveau’s hoger is dan Lost, komaan hé. 🙂