Ik heb, net als nog een aantal Usual Suspects, een tijd geleden een Nokia N85 toegestuurd gekregen. In de loop van deze week kreeg ik een tube toegesturd, per post, met de aanmaning / vriendelijke vraag / suggestie om nog eens iets over het toestel te schrijven.

In het kort: de N85 is de beste GSM die ik ooit gehad heb, qua rauwe mogelijkheden. Het spreekt vanzelf dat telefoneren en dergelijke perfect gaan, en daarnaast: de GPS is uitstekend, de camera (foto en video) is meer dan degelijk, connectiviteit (3.5G, wifi, gprs, bluetooth, infrarood, usb, you name it) is met weinig andere dingen vergelijkbaar, multimedia (video–ook divx–, geluid, TV out) is jaloersmakend goed, interactie met computer, beschikbaarheid van toepassingen, openheid voor ontwikkeling, ondersteuning, games, OLED scherm, batterijleeftijd, allemaal tussen “geen enkel probleem” en “fenomenaal goed”.

Behalve de interface. En die maakt alles kapot. Op twee manieren: hardware en software.

Softwarematig, qa design en werking, is de user interface niet denderend om achterover van te vallen. Niet slécht, dat zeker niet, maar ook niet goed. Binnen de gegevenheden van het toestel (geen touch screen, geen volledig keyboard) hebben de mensen hun best gedaan. Er is ruimte voor verbetering, vooral dan in de organisatie van de verschillende functies, maar we gaan niet al te hard klagen.

Het is hiërarchisch in plaats van radikaal plat zoals op de iPhone/iTouch, de applicaties zijn op mekaar afgestemd maar niet naadloos, de afwerking is veel minder flashy, en ‘t is iteindelijk een kwestie van gewoon worden.

Nee, ‘t is de hardware die het toestel écht in de steek laat, en die een grote stap achteruit is vergeleken met de Nokia N95: er zitten 33 knoppen op de N85, en tegelijkertijd zitter er te weinig knoppen op.

De vorm, het gewicht, de manier van openklappen, het scherm: allemaal perfect. Paradoxaal genoeg is het sléchtste aspect van de N85 precies daar waar ze Apple achterna gaan: het toestel is blinkend zwart, en veel van de knoppen zitten plat in het toestel zelf. De nummertoetsen zijn niet van elkaar onderscheiden; er zit een richeltje tussen 123, 456, 789 en *0#. Gelukkig is er wat haptische feedback — de niet-knoppen geven een beetje mee als je erop duwt — maar dat is niet genoeg, vind ik. Ik vind het nog altijd moeilijk om een nummer te typen zonder naar mijn vingers te moeten kijken. En dat had ik niet met mijn N95.

Het is nog veel erger gesteld met de niet-toetsen onder het scherm, als het toestel dichtgeschoven is. De “pijltjestoetsen” zijn een soort vierkante ring rond een centrale knop, en ik slaag er niet in om ze anders te bedienen dan met de nagel van mijn duim. Afgrijselijk slecht, en een geluk dat ik een nagel heb die lang genoeg is aan die duim.

Om keuzes te maken in applicaties zijn er twee “knoppen” onderaan links en rechts van het scherm, om naar het home-scherm te gaan zit er een “knop” helemaal linksonderaan, en om “back” te doen (naar gelang de context karakter uitwissen, scherm terug, of cancel) zit er een “knop” helemaal rechts onderaan. Die vier knoppen zijn niet te voelen, ze zitten op de rand van het onderstuk van de GSM, en ik heb er een hekel aan. Vooral aan die twee bovenste dan.

Fysieke knoppen die niet op de tast te bedienen zijn. Schande.

De Nokia N85 is de beste GSM die ik ooit gehad heb, maar ik ga hem terugsturen en terugkeren naar de tweedebeste GSM die ik ooit gehad heb, de Nokia N95. Tenzij er een versie komt met betere knoppen.

Volgende keer: Nokia viNe (spoiler: uiterst fantastisch idee, bijna perfect uitgewerkt), integratie met internet (ongelooflijk goed), games (rotzooi, sorry).