Zo zag een telefoon eruit:

Ergens in denk ik 1979 stond plots Carlos aan de deur bij mijn grootouders, met een verre verre neef uit Amerika. Ik had toen al een schriftje met daarin de familie voor zover ik ze bij elkaar kon geschreven krijgen — genealogie was het niet te noemen. We zijn er, dacht ik, met de hulp van iemand bij het archief in Aalter, achter gekomen welke voorouder er precies naar Amerika afgescheept was.

Maar die ene namiddag zat die mens dus in de zetel bij mijn grootouders. Ik wou maar één ding weten, herinner ik me: is het waar dat in Amerika in elke huis een computer staat?

Niet in elk huis, zei de man. Maar toch bijna.

Ik kon het mij niet inbeelden. Een computer! In elk huis!

Een jaar later zat ik dag in dag uit achter de TRS-80 (Model I met Level II Basic, DEF FN ftw!) gedurende de tijd dat Francis hem (de TRS-80) bij ons achter liet.

En nog wat later had ik een ZX Spectrum. En nog wat later een Tandy 1000EX:

256K geheugen. Eén 5.25 inch floppy disk. Drie kanalen geluid, dat wel. Om te beginnen een gewone groene monitor, en toen een NEC Multisync GS II. Paperwhite, zo werd mij toen verzekerd. Hercules op 720×348, met zwarte letters op een witte achtergrond.

Er waren van die speciale sigarenknipperachtige tools om aan de andere kant van één van deze een gat te maken zodat ze dubbelzijdig werden:

Geen mens die zich kon inbeelden dat er ooit bestanden zouden bestaan die een gigabyte groot zouden zijn. In de heel erg verre toekomst misschien harde schijven van zo groot (onze eerste was er één van tien megabyte), maar bestanden?

In de DDR werden zwemsters met puisten en baarden gekweekt. In de lente van 1989 gingen we op tiendaagse naar Berlijn met de klas, en tijdens het obligate bezoek aan het ministerie van, euh, Informatie of zo, waar de leraar Duits de meubels moest redden door vragen te stellen, was zijn eerste vraag iets als Als die Mauer fällt, dan sollen sie ganz verrückt sein, oder?

Daar werd dan hartelijk mee gelachen, en zelfs niet om het Duits, maar om het compleet farfelu van het idéé alleen al, dat Oost– en West-Duitsland tijdens ons leven ooit zouden verenigd raken.

…en toen was het plots de herfst van 1989, en toen was er geen Muur meer.

Uit ergens het midden van de jaren 1980 herinner ik mij een etnologisch-achtig museum in Sotsji — het kan ook Leningrad of Moskou geweest zijn. Een heel museum vol kostuums en voorwerpen van vreemde archaische volksstammen gezien te hebben. Tadjieken, Kyrgiezen, Oegro-Finse sjamanen in allerlei configuraties, trommels, kostuums, negentiende-eeuwse kaarten, sneeuwschoenen, samovars, vergeelde foto’s, bewaard door oudere mannen met veel te grote kepi’s en besnorde babushka’s in kostuum.

Ik herinner me dat we een paar jaar later voor de televisie zaten, bij ons thuis, toen er ergens iets in de USSR gebeurde. Er waaiden vreemde vlaggen in de menigte, en mijn vader riep de rest van het gezin voor de TV: ze wapperen begod Tsaristische vlaggen!

Wij allemaal láchen. Ha, ha, straks gaan ze de Sovjetunie nog in stukken trekken, ha ha!

En toen was er plots die keer dat Gorbatsjov in zijn dacha aan de Zwarte Zee zat zonder telefoonverbinding, en dat de generaals de macht probeerden te grijpen, en dat de VS alleen Yeltsin aan de telefoon kregen.

En voor ge’t wist was er zelfs geen Gemenebest van Onafhankelijke Staten meer. En was er plots een president van Kyrgyzië. En was Leningrad plots weer Sint-Petersburg.

*
*   *

Wat is er zo nog dat wij ons nu in geen honderd jaar zouden kunnen inbeelden, en dat toch om de hoek staat?

Ik ben benieuwd wat onze kinderen allemaal gaan meemaken, maar ik ben eigenlijk nog meer benieuwd naar wat wij gaan meemaken in de paar jaar die komen.