Zucht.
De hele dag zitten wachten op een plastische chirurg die zou moeten langskomen om naar Anna’s hand te kijken. Ik had begrepen dat er vrijdag iemand zou komen maar toen werd dat zaterdag, en toen was het zaterdag en waren ze wel op de verdieping maar zijn ze niet komen kijken, en zondag ging het natuurlijk niet, maar maandag zouden ze zeker langskomen, maar toen was het al na vijf uur in de namiddag en kwam er een verpleegster een beetje bedremmeld zeggen dat er toch niemand meer van plastische zou komen en dat het dan wel voor morgen zou zijn waarschijnlijk.
Het heeft niet de minste zin om u op te winden of zo, dat weet ik ondertussen al veel langer dan vandaag. En het heeft nog minder zin om u kwaad te maken op de boodschapper of zelfs maar uw irritatie te laten zien: wat kunnen zij eraan doen?
Maar ondertussen is het wel al geleden van midden vorige week dat er een dokter gekeken heeft naar die hand. De verpleegster van zondag had het ook al gezien vrijdag, en toen ik haar vroeg wat ze ervan vond, zei ze heel voorzichtig dat ze de indruk had dat het er tenminste niet slechter uitzag dan vrijdag.
Zucht.
Néén, ‘t is geen verwijt aan niemand—tenen zijn zo lang tegenwoordig, meneer. Maar ‘t is wel akelig geen enkele dokter te pakken te kunnen krijgen die een begin van antwoord kan geven op onze vragen.
Ah well. Morgen, hopelijk.
Reacties
13 reacties op “Morgen, waarschijnlijk”
Misschien eens langsgaan op de spoed een paar verdiepingen lager ? Dat zou wel een statement zijn natuurlijk…Maar ja ,Anna mag er niet onder lijden natuurlijk ! Succes en we duimen mee voor een dokter.
Nee hoor. Afwachten wat de dokters zeggen als ze komen. Ge moet er blijven van uitgaan dat iedereen zijn best doet.
Er eens met de huisarts over spreken misschien, die kan soms beter inschatten waarom men wat wanneer doet of niet doet; of jullie gewoon wat geruststellen en er op betrouwen dat als ze echt acute zorg nodig heeft ze het in dat hospitaal ook wel zullen doen zoals gebleken is in het begin.
Toch blij dat Anna er al zo veel beter uit ziet.
Het verwondert mij en mijn man vaak hoe slecht ziekenhuizen georganiseerd zijn, zowel op afdelingen als tijdens consultaties, en hoe slecht er dikwijls gecommuniceerd wordt. Daar zouden we met veel plezier iets aan doen. Maar ja, daar zijn jullie nu natuurlijk niets mee. Ik hoop dat er snel iemand naar Anna’s hand komt kijken.
Dit klinkt mij zó bekend in de oren. Alleen heb ik ondertussen het geloof dat iedereen zijn best doet, verloren. Slechte organisatie en slechte communicatie, zoals hierboven gezegd.
@ Lichtindeduisternis: tja ge kunt niet kakelen en leggen tegelijk natuurlijk ; tegenwoordig echter wordt er soms meer belang gehecht aan communicatie dan aan doen; vind ik al lang verkeerd maar ‘t zijn wel andere tijden nu zegt men mij dan.
t’zijn andere tijden ja! Wij mogen voor onze dochter altijd eens bellen maar de arts zien..nee hoor daar steekt hij geen tijd in!( er valt toch niets aan te doen!) Kwaadmakerij of niets het maakt niet uit,zelfs slechte ervaring mee, maar ze moeten nu wel eens Anna haar handje bekijken daar valt wel iets te doen.
Zo slecht zijn ziekenhuizen niet georganiseerd, als je er maar vanuit gaat dat de tijdschema’s e.d. zijn georganiseerd om de tijd van de artsen, niet de patienten zo optimaal mogelijk te gebruiken…
Ik bewonder je kalmte, Michel. Ik had het waarschijnlijk al allemaal verknald door wél eens ferm mijn gedacht te zeggen…
Straf. En ik maak me druk over de service van een bouwbedrijf ivm een deur. Gij kunt da nogal…
Kan je de afdeling plastische chirurgie zelf niet eens bellen en vragen hoe het zit? Bel gewoon naar de centrale (09/3322111) en zij verbinden je wel door. Niet alles loopt altijd even gesmeerd in ziekenhuizen, assertiviteit is soms geen overbodige luxe. Enfin, hopelijk komt de chirurg gewoon langs vandaag.
O jee ziekenhuizen en hun organisatie.
Toch zou het fijn zijn als ziekenhuispersoneel een beetje meer ‘klantgericht’ zou denken. Een beetje communicatie heeft nog niemand kwaad gedaan. Meer uitleg vermindert stress, en onwetendheid.
Mijn ervaring leert me dat artsen en verplegend personeel op intensieve dat wel weten en van zodra het minder urgent wordt dat precies minder nodig gevonden wordt.
Je zou dus kunnen stellen dat als ze je laten wachten alles in orde is.Maar dat vergt wel een kolossaal vertrouwen in de kunde van alle betrokkenen.
Vinger aan de pols houden zonder ruiten in te gooien.