Deze hebben we allemaal wel ooit gezien, nee? De Sixtijnse Kapel vóór ze onder handen genomen werd:
…en ná:
Ooooh, prachtig, magnifiek, ongelooflijk! Het verschil! Die kleuren!
…maar helaas, ‘t is niet allemaal goed nieuws. De mensen die het werk gedaan hebben, zijn blijkbaar van een aantal zeer strikte principes uitgegaan: zo zou Michelangelo enkel in “buon fresco” geschilderd hebben, ‘t is te zeggen, hij zou alleen in de natte en vers gelegde plaaster gewerkt hebben, en niet “a secco”—dus in al die jaren zou hij nooit teruggekeerd zijn naar een vroeger afgewerkt stuk om er bijvoorbeeld een retouche aan te doen of een detail aan te veranderen. Een ander dogma dat ze hadden, was dat al wat wél retouche of overschildering of verkleuring was, dús niet origineel was, en dús weg moest.
Jammer, maar helaas.
Dat gaf dan bijvoorbeeld dit resultaat (klik telkens voor groter beeld):
Het linkerbeeld is een voorbeeld waar Michelangelo in buon fresco het zwart gestoken heeft—let op de details in de trompe-l’oeuil-omkadering, op de plooien in de kledij, op de omlijning van de vlakken, op de manier waarop in zwart vorm en schaduw en volume gegeven wordt. Het rechterbeeld is een gelijkaardig stuk, waar vroeger ook hetzelfde details en volume zat als links, maar waar Michelangelo zeer wellicht a secco het zwart erbij gezet had.
En dat is nu reddeloos verloren.
Ander voorbeeld, de knie van David. Vóór aan de linkerkant: het volume wordt gesuggereerd door het zwart; na aan de rechterkant: ja, de kleuren zijn levendiger, maar het is compleet platgevallen en het rood/roze wordt een amorfe blob:
Nog?
Een zeer groot aantal ogen is voor altijd verdwenen, die had Michelangelo er blijkbaar ook vaak later bijgeschilderd:
Erg hé? Lees het volledige verhaal op Wikipedia.
Reacties
5 reacties op “De keerzijde van de medaille”
indrukwekkend!
Rare jongen die Michelangelo. Ogen achteraf maar toevoegen.
Een waar monnikenwerk om dat in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. En al helemaal als dat volgens bepaalde regels moet gebeuren.
Leuk trouwens dat je daar eens de aandacht op vestigt, ik zou er zelf nooit opgekomen zijn om te gaan vergelijken. (Ik vraag mij soms af hoeveel uren er in jouw dag gaan).
Doodzonde.
Je ziet ook op dat kniedetail dat de schaduwen verdwenen zijn.
Elke restauratie maakt afbreuk aan het origineel. De meeste kunstenaars zullen niet willen dat er aan hun werk nog geraakt wordt. Ik denk dat ze hun kunstwerk liever laten vergaan door de tand des tijds dan te laten verprutsen door anderen.
Het restaureren van kunstwerken heeft meestal diverse redenen (vanuit verschillende invalshoeken). In dit geval wilde men ook onder meer de kleurenpracht en haar contrasten weer tot leven wekken om de talloze bezoekers en toeristen te imponeren. Het moet gezegd dat als je beneden staat het allemaal heel indrukwekkend is. Camera’s die kunnen inzoomen had je vroeger natuurlijk niet. En paus Julius II mocht ook niet naar boven op de steigers van Michelangelo. Veel is na te lezen in de prachtige pageturner ‘De hemel van de paus’ door Ross King.
Straattekenaars verkiezen de kleurrijke plaatjes van de Sixtijnse Kapel als inspiratiebron. Ze werken dan ook met alle kleurpigmenten dat pastelkrijt bezit. Hun werk is na enkele dag helemaal weggespoeld door de regen. De tand des tijds, daar moet je mee leren leven.
http://tinyurl.com/lymvx4
schokkend!
Je zou denken dat ze dat door mensen laten doen die weten wat ze doen.
blijkbaar niet
Machtig interessant.
Ik had het plafond voor de restauratie nog niet gezien. Thanks!