Ik zou in mijn mail moeten kijken, want ik weet van ver noch van dicht hoe ik aan dat fototoestel ben geraakt.

Iemand moet me gemaild hebben met de vraag of het me interesseerde om eens zo’n nieuwe Sony uit te proberen, en ik moet geantwoord hebben dat ik dat uiteraard wel wou. Dat moet ergens in de afgelopen maand of zo geweest zijn, en dan ergens in de loop van vorige week kreeg ik een mail met de vraag waar ik de volgende dag zou zijn omdat een koerier dat toestel zou leveren.

Dagen en weken, en eigenlijk zelfs weken en maanden, ten huize onzent is het de laatste tijd allemaal een beetje één lange blur.

Ik ben er redelijk zeker van dat ik dat toestel niet mag houden, maar ik weet niet precies wanneer en hoe ik het terug moet bezorgen—ook daarvoor zal ik in mijn mail moeten gaan kijken.

Maar bon. Waar gaat het over? Een Sony DSC-HX1. Voor een formele review met meer informatie dan ik op eentweedrie bij elkaar zou kunnen googlen: zie DPReview.

Zo ziet het eruit:

Het ziet er als een reflexcamera uit, op het eerste geicht, maar in de hand is het dat absoluut niet:

 

Op de lens na is het helemaal van plastiek, maar toch voelt het niet echt supergoedkoop aan: waarschijnlijk omdat die uitstulping rechts echt wel stevig en degelijk aanvoelt.

Het is wel geen minuskuul klein ding om in uw zak te steken, maar het is ook niet zo zwaar dat het storend wordt. Een halve kilo of zo, dat valt serieus mee.

Alle knoppen (om een foto te nemen, om in te zoomen, om van modus te veranderen) zitten op logische plaatsen, ik vind de menu’s vanzelfsprekend, en in het algemeen: ‘t is een gemakkelijk toestel om te bedienen.

Ik lees dat het 9.1 megapixels doet, al weet ik niet waar dat cijfer vandaan komt: de grootste foto’s die het maakt zijn ofwel 3456×2592 (in 3:4–modus) ofwel 3467×2056 (in 16:9.5–modus), en in mijn boek zijn dat respectievelijk 8.9 en 7.5 megapixels, maar bon. In ieder geval genoeg om bruikbare prints van te maken, dus.

Ik ben de laatste jaren niet meer op de markt geweest voor een zakfototoestel, het was geleden van een Casio Exilim EX-Z750, en blijkbaar zijn ze tegenwoordig echt wel serieus ver geavanceerd.

Een greep uit het gamma hebbefeatures.

Zoom

Het eerste dat opvalt, is dat er een pleuris van een lens op dat ding zit. In termen van reflexcamera’s doet die het equivalent van 31–620 mm §16:9) of 28–560 (4:3). In termen van normalere mensen: het is een optische zoom van 20x.

Dat wil zeggen dat ik iets twintig keer groter kan maken en dat het geen digitale zoom is waarbij de computer in de camera het beeld groter maakt en dat het dan helemaal blokkerig en wazig wordt, maar dat het het glas in de lens is die verrekijkergewijs de dingen dichter brengt.

Proper.

Gezichten

Het moet nu al een decennium of zo zijn dat meisjes van dertien tot dertig hun MySpacen en Netlogs en Facebooks en watnog vól zetten met foto’s van zichzelf en hun vriendinnen en/of vrienden.

Dat is dan het fototoestel in de lucht, omgekeerd naar beneden gericht, klikkety en hopen dat iedereen er een beetje op staan en relatief in focus.

Negen kansen op tien is dat niet het geval, maar daar liggen ze meestal niet wakker van, als er maar genoeg oogschaduw op staat, en van die make-up die doet alsof ze van vet blinkende gezichten hebben, en kan iemand mij eens vertellen wie die memo geschreven heeft dat dat er goed zou uitzien.

Alla. In– en uitademen. In– en uitademen.

Gezichtsherkenning zat al een tijd in veel van die fototoestellen, in de zin dat er een modus was die op gezichten focuseerde. In de DSC-HX1 zit een gezichtenmodus en een twilightgezichtenmodus (voor op thé dansants of in discotheken, vermoed ik), maar wat meer is: de gezichtenmous herkent ook lachen en glimlachen, en weet of de ogen open dan wel toe zijn. Schwiing! (<— ssee, ik ben mee met de tijd).

Gevolg: toestel gewoon op armlengte houden, naar beneden richten en op de knop duwen geeft een foto van een gezicht in focus. In deze zat Anna praktisch op mijn schoot en werd er een foto genomen van zodra ze glimlachte:

Filmpjes

Tegenwoordig doet alles wat foto’s maakt, ook filmpjes, en ook in HD.

De Sony doet niet anders: 1440×1080 pixels die dan op de computer uitgerokken worden tot 1920×1080, 30 frames per seconde, stereo, als MP4 (H.264) geëncodeerd. Vertaling: ‘t ziet er niet slecht uit. Het filmpje van Anna in de buggy van een tijd geleden is ermee gemaakt.

Er zit digitale beeldstabilisatie in, wat men mag verwachten. Wat wel verschrikkelijk vervelend is, is dat de zoom welgeteld één snelheid heeft: t-e-r-g-e-n-d traag. En dat autofocus naar mijn zin serieus hit & miss is.

Fimpje hierboven: in een donker achterhuis getrokken. Merk de rolling shutter op (dat de computerschermen scheef lijken als ik links en rechts doe) en de verchrikkelijk trage zoom.

Ruisonderdrukking

Als er weinig licht is, kunnen schematisch ruwweg drie dingen veranderd worden:

1. ofwel gaat de sluiter méér open, waardoor er meer licht op de sensor kan komen — maar lang niet alle lenzen kunnen dat serieus veel doen, en zó geschikt voor weinig licht is die Sony-lens niet (f/2.8–f/8, voor de kenners);
2. ofwel blijft de sluiter langer open staan, waardoor er meer tijd is om meer licht op de sensor te laten komen, maar waardoor foto’s riskeren waziger te worden omdat er iets of iemand beweegt (het toestel zelf of het onderwerp);
3. ofwel wordt de ISO hoger gezet: bij niet-digitale fototoestellen moest voor hogere ISO andere film in de camera gestoken worden, meer gevoelige film – bij digitale toestellen wil dat gewoon zeggen: “vermenigvuldig de hoeveelheid licht die gemeten is met een bepaald getal”. Als dat gebeurt, wordt er een foto gemaakt met minder licht, maar omdat de sensor niet genoeg licht heeft, komt er ook ruis op de foto: de onnauwkeurigheid, zeg maar. Zoals er op (niet-digitale) televisie meer ruis is als het signaal minder sterk is.

Nummer één en nummer twee, daar is weinig aan te doen. Nummer drie, daar heeft Sony iets op gevonden.

In plaats van één foto te nemen, waar dan veel ruis op zit, neemt het toestel zes foto’s, combineert het die foto’s en maakt het er een gemiddelde van, waardoor de ruis voor een stuk weggekregen wordt.

Impressive. Ter illustratie, in het schemerdonker twee keer een foto genomen van een krant en wat geld:

Zelfs op een veel verkleind formaat (klik op de foto’s en dan op “all sizes” bovenaan de foto’s om naar het origineel bestand te gaan) ziet die bovenste er modderiger uit, met meer ruis, dan die onderste.

Kijk naar details, en het wordt nog indrukwekkender:

Of nog:

Zelfs in de foto’s-met-ruis zit al wat ruisonderdrukking, digitaal dan, met behulp van de computer in de camera, maar die combinatie van foto’s geeft echt wel goeie resultaten.

(Voorwaarde: dat het onderwerp stil staat, natuurlijk.) (Wat het nut ervan al meteen een klein beetje minder maakt: een foto van een optreden zal er niet meteen minder ruizig door worden, vermoed ik.) (Maar toch.)

Panorama

Voor wie graag eens een panorama maakt: de DSc-HX1 heeft een fijne ingebouwde panorama-gimmick.

Zet het toestel op de panorama-modus, duw op de knop en zwier het dan in een rechte lijn, afhankelijk van uw instelling, van links naar rechts of omgekeerd, of van boen naar onder of omgekeerd.

Het toestel neemt dan vliegensvlug een hele reeks foto’s na elkaar, en plakt die zelf tot een panorama.

Bijvoorbeeld, de chaos nadat Louis en ik samen een brood gebakken hadden vanavond:

Of deze parkeergarage van het UZ:

Of nog, het resultaat van anderhalf jaar geen poot uit te steken op de koer en alle vuiligheid van de grote kuis er gewoon te dumpen:

Nog eens voor de duidelijkheid: de drie foto’s hierboven, daar heb ik dus geen ander programma voor nodig gehad, en daar heb ik maar één keer op een knop voor moeten duwen.

Akkoord, hetzelfde resultaat is te bereiken met een extern programma, en daar is het ook mogelijk om meer dan één “rij” te hebben, maar toch. Indrukwekkend, toch wel.