Kijk nu:

Dan openen ze Moskou voor zaken, en dan blijkt dat men een episode maar kan uitspelen als andere mensen u helpen.

Hoofdstuk 1 is telkens een reeks jobs voor iedereen (in episode 1: Fight off an ultra-national gang, Arrange a drug shipment for the Mafiya, Smuggle consumer electronics for the Vory), dan moet in Hoofdstuk 2 een keuze gemaakt worden tussen Mafiya en Vory (in episode 1: Kidnap a local gang leader for the Vory of Kill a local gang leader for the Mafiya). Ik had Mafiya gekozen, en dan kreeg ik er Collect the hit payoff en Buy Mafiya intel on Dmitri bij. Hoofdstuk 3 was Threaten a gang’s supplier en Hijack an arms shipment from a militant gang, en geen idee of dat voor iedereen was of enkel voor Mafiya en dat Vory andere kreeg. Als die allemaal gedaan waren, kwam de finale, in twee delen: Hospitalize some nationalists (waar een loot drop, Dossier on Dmitri uit Buy Mafiya intel on Dmitri voor nodig was), en uiteindelijk Confront gang leader Dmitri Leonov.

…maar die kan ik dus niet zelf doen. Daar moest ik hulp voor vragen.

Zo zwak! Nu moet ik wachten tot iedereen in mijn mafia óók zo ver is of zo? Bah.

Gelukkig kan ik ondertussen naar Episode 2, die helemaal in een politieke sfeer baadt — Hoofdstuk 1: Violently break up a campaign rally, Silence a political critic, Bribe an election official; Hoofdstuk 2: Absuct a candidate’s wife for the Mafiya (alternatief was Fix a local election for the Vory), “Convince” the candidate to withdraw, Kill an investigative reporter.

…en daar zit ik dus:

Episode 2, hoofdstuk 2. Te wachten tot ik genoeg energie heb om een kandidaat te “overtuigen” een stap terug te zetten. Twee energiepunten per  twee minuten en een half. 81 energiepunten nodig. Binnen honderd en één minuten kan ik nog eens op een knop duwen.

Boeiend spel hoor, daar niet van.

…ooh hang on:

Niet dat ik er iets mee ben, want om Level 2 te zijn in Episode 1 moet ik weer van vooraf beginnen:

En heb ik blijkbaar acht delivery trucks nodig, die ik alleen in New York kan vinden. Zucht.

…ja, dat is dus zó een spel. Uren en uren en uren niets doen, en dan een paar minuten frantic clicking, en dan weer uren niets doen.

Het is wél ideaal om, om de zoveel tijd als de concentratie van het werk verslapt, eens afleiding te hebben: in tegenstelling tot andere spelletjes is het gewoon letterlijk onmogelijk om te blijven spelen, namelijk.

Het valt stil wegens te weinig energiepunten.

Een microcosmos van het echte leven, quoi.