We hebben, ‘t is te zeggen Sandra heeft, een klomp klei gekocht zo groot als een microgolfoven.

Wahey!

Het moet geleden zijn van in de lagere school, denk ik, dat ik nog met klei had geprutst — ik herinner me dat we van die heel grove klei hadden op school, en dat we dan eerst een eeuwigheid moesten kneden en met water prutsen eer daar iets mee aan te vangen was.

En dan zat dat vol met stukken en brokken, en moest dat gebakken worden in de oven die achteraan de tekenklas stond, en als het gebakken was dan moest het geglazuurd worden, en negen kansen op tien liep dat faliekant af, met glazuur die in dikke druppels trok en heelder stukken onbewerkte klei over liet, en alles.

En achteraf gezien was de tekenleraar een numskull die ons maar liet (letterlijk) aanmodderen, en die ons exact één techniek heeft aangeleerd om met klei te werken, over de zes jaar lagere school: worstjes maken, die boven mekaar leggen, en dan vlakstrijken met boetseermes en water.

Wat dus wou zeggen dat wij beperkt waren tot massieve stukken massief gebeeldhouw, of tot variaties op ineenzakkende pennenhouder/asbak/vaas.

Terwijl er al die technieken zijn, en terwijl er nota bene een potterswiel in de klas stond, bedenk ik achteraf.

Afijn.

Deze klei is blijkbaar luchtdrogende klei. Ze voelt aan als natte plasticine, en er zitten geen brokken in. De kinderen hebben er al meteen vanalles mee gemaakt, Louis op kop. Een iguanodon, bijvoorbeeld:

Of een dikke slek, wel twintig centimeter lang:

Ik heb een olifant gemaakt, tussen de bedrijven door. Klei is wijs.