Vandaag: een paar bladeren van een flipchart gescheurd, op een tafel gelegd, met collega Johan in de designstudio gaan zitten.
En dan met zijn tweeën nagedacht, en getekend.
Actoren op papier gezet, nagedacht over hun rollen en over de informatieflows tussen de actoren. Ruwweg stukken inhoud en functionaliteit aan de flows gehangen. En dan beginnen denken aan pagina’s en blokken op pagina’s. En aan interacties en al een beetje aan verwoordingen en labels.
En dan tekenen: zwarte, groene en rode alcoholstift op grote papieren, en dan ophangen aan de muur.
Het was eigenlijk wel al eens lang geleden dat ik dat nog gedaan had: van nul af aan iets maken. Een ruw idee, een halve aanzet tot begin van analyse, en dan mogen zelf met iets afkomen. Zonder stakeholders in het achterhoofd, zonder technologische beperkingen, zonder zelfs gebruikers.
Wij doen user-centered design op het werk, ‘t is te zeggen dat het uiteindelijk allemaal uitdraait op de gebruikers — maar er komt een punt waarop die gebruiker voor een groot deel geïnternaliseerd zit. Dan hoeven we voor een deel van ons werk geen veldstudies of interviews of dergelijke doen, dan kunnen we er gewoon aan beginnen.
Met twee, zo’n meeting waar we een zodanig gemeenschappelijke woordenschat en grammatica hebben dat we maar een half woord nodig hebben om elkaar te begrijpen. Dat we na een paar uur afsluiten met een resultaat dat zo voor de hand liggend lijkt dat een klein kind het ook zou gevonden hebben.
En dan afspreken dat we maandag nog een paar uur doorwerken, en dat we dan iets serieus goed gaan hebben, weten we nu al: lang geleden dat ik zó uitgekeken heb naar een maandag.
Oh, en ook: een project waar het gewoon design, implement, analyse is in plaats van onze gebruikelijke understand, explore, specify. Dat lucht soms ook wel op, ja.
Wijs.