Ondertussen meer dan zeven jaar geleden hoorde ik voor het eerst van Robb’s Law, bij Christian Crumlish toen hij nog gewoon Radio Free Blogistan deed. John Robb zei, naar aanleiding van het langer dan gewoonlijk kapot zijn van de servers van UserLand:
NEVER (under any circumstances) publish a weblog to a domain that you don’t control.
Vandaag waren we in het kader van het werk aan het discussiëren over welke dingen we waar zouden plaatsen in een community, en ging het over beelden op Flickr plaatsen of niet. Jamaar, zei collega Johan, als Flickr dan plots niet meer bestaat, dan is een groot deel van uw community toch gewoon weg?
Tja, inderdaad. Het staat zo ongeveer vast dat Flickr ooit zal wegvallen. Net zoals op een bepaald moment Twitter niet meer zal bestaan. No great loss, vermoed ik — alles wat ouder dan een paar dagen is op Twitter is nu eigenlijk al for all intents and purposes weg. Oh, maar niet alleen Twitter zal komen te gaan: ooit gaat Facebook naar de pieren. En Google.
Dan zal het er zoals vanavond uitzien:
En dan zullen veel mensen veel gegevens kwijt zijn. En zal dat jammer zijn? Jaat, dat zal jammer zijn.
Allemaal tesamen in koor, op de wijze van Waylon Jennings: mamas don’t let your data reside where you can’t control it. Een eigen domein (ik kijk naar u, Bruno), diensten die u toelaten om uw gerief er weer uit te krijgen, en regelmatig backups.
Tenzij het u allemaal niet kan schelen, natuurlijk. In wel geval: carry on, carry on. Never mind me.
Reacties
3 reacties op “De wet van Robb”
Fair enough for zaken als Facebook, Twitter e.d.m. Is uiteindelijk – al bij al – toch eerder tijdverdrijf.
Maar wat als Google het bijltje erbij neerlegt? Of als een bedrijf als Dropbox stopt?
Back-ups people, back-ups!
Om het nu eens specifiek over die “ik kijk naar u, Bruno” te hebben…
De kans is groot dat die blog van Bruno nog altijd online is op het moment dat jij, Bruno en ik al lang onder de zoden liggen. En dat internet-archeologen dus wel nog de blog van Bruno zullen kunnen bestuderen, maar niet de blogs van zog.org of lvb.net, omdat de bloggers dood zijn en hun hosting niet meer betaald wordt. Of gewoon omdat de bloggers in kwestie geen interesse meer hebben in bloggen.
Als ik moest gokken wie het langer zal uithouden, blogspot.com (dus Google) of onze fysieke aanwezigheid, dan zou ik toch op blogspot.com gokken.
Dus ja, webdiensten zijn vergankelijk, maar mensen ook en misschien zelfs nog meer. Met het oog op continuïteit op lange termijn lijkt zo’n blogspot mij toch niet zo’n slecht idee.
Daar ben ik het niet mee eens.
Blogspot kan er even snel en onherroepelijk mee ophouden als Geocities in het recente verleden en Skynetblogs ongetwijfeld in de nabije toekomst, maar dat is het punt niet eens.
Het punt is dat je een website op een URL die niet van jezelf is, niet onder controle hebt, en dat het voortbestaan ervan van iemand anders afhangt.
Het is het verschil tussen uw boeken in een caravan op een gehuurd campeerterrein onderbrengen en in een eigen huis. Ja, als uw erfgenamen de belastingen niet betalen en de deurwaarder komt het huis aanslaan en de inboedel verkopen, dan is alles ook weg. En als de uitbater van de camping uw caravan ten eeuwigen tijde laat staan, dan is er ook geen probleem.
Maar ik zou me veiliger voelen met mijn inboedel in een eigen huis.