Ik blijf dat raar vinden, als ik iets maak dat dan gedrukt zal worden, en dat dat dan in het echt ook bestaat.
Als ik foto’s neem, dan blijven die op mijn computer of op het internet staan, maar als ik bijvoorbeeld zo’n verpakking voor DVD’s of een affiche, dan is dat toch wel iets anders.
En spannend, ook. Vroeger, toen ik werkte in hetzelfde gebouw als een drukkerij en een pre-pressbureau, had elke fase van het maken van iets in principe een handtekening nodig om verder te kunnen gaan. Een akkoord voor het ontwerp, voor de eerste proef, voor de kleurenproeg, de drukproef, de films, en uiteindelijk misschien wel de belangrijkste van allemaal: de B.A.T., bon à tirer.
Op Gentblogt hebben we ook zo’n code: KVP, klaar voor publicatie, maar dat is toch wel iets serieus anders. Het kan altijd aangepast worden, ook als het compleet in de soep gelopen is.
Een doos of een DVD of een affiche of een boekje, van die dingen die op ikweetniethoeveel exemplaren fysiek gemaakt worden, en die ik wegens zelf geen printer hebbende niet anders dan op het scherm kan previewen: span-nend!
Afijn. Dat om te zeggen dat ik, met wat geluk en mits geen opmerkingen meer van hogerhand, een affiche af heb. De sleutelwoorden: Trade Gothic, Helvetica Inserat, en veel, veel blauw.
Een affiche die ik niet in het echt gezien heb, die ik niet één keer afgeprint heb gezien of in kleurenproef, waar ik op theorie af ga dat de kleuren er degelijk zullen uitzien als het in quadri zal gedrukt worden.
Maar die u allemaal ongetwijfeld zal zien, ooit wel eens, ergens in een straatbeeld of in de media, ergens.
Heh.
Reacties
6 reacties op “Bon à tirer / goed voor druk”
Heh ja, één van mijn handboeken van toen ik nog grafische deed heette GVD, ha ha grappig natuurlijk 🙂
En altijd spannend inderdaad, iets aanleveren waarvan je niet meer in de hand hebt hoe het er verder mee gaat. Onlangs nog een programmaboekje gemaakt dat aflopend geprint moest worden maar natuurlijk had de broldrukker er een witte rand rond gelaten …
Minste wat je kan doen is je drukklare pdf nog eens goed bekijken met Acrobat Professional. Advanced menu > Print Production > Output Preview. En dan eens kijken of de kleuren die je gespecifiëerd hebt nog steeds dezelfde waarden hebben nadat ze door die hele nieuwerwetse kleurprofielenmolen zijn gegaan. En of je zwarten geen gaten slaan in de andere separaties en zo. Of dat er per ongeluk nog (pms-)kleuren in spot staan, zodat je drukker daar fijn een paar nutteloze platen voor maakt (of op zijn minst hoofdschuddend het ding weer aan je terugstuurt).
Als verwende jongen kreeg ik vroeger proefdrukken op editiepapier en door de editiepers gedrukt. Maar dan ging ik er -nog- met mijn neus boven staan als het zover was. Zodat het voor -iedereen- een welverdiende BAT was. 🙂
Yup: de overdruk nakijken en zo. Vroeger, toen dat nog met echte films was, en met belichten en RIP en registratie en dingen, was het wel anders: ik heb de indruk dat het nu tegenwoordig meer en meer gewoon een reuzenkleurenprinter in gaat. En dat het dus zo enorm nauw niet steekt. 🙂
Dat van die reuzenkleurenprinter kom je inderdaad steeds vaker tegen, ondanks de fancy namen die die mogen hebben. Voordeel van zo’n ding is dat je snel en goedkoop daar een proefje van kan krijgen. En dat zou ik zeker doen, want met zo’n ding is het gewoon uitprinten en dat is dat. Geen inktkranen meer om het zaakje nog net dat stukje beter/natuurlijker uitgebalanceerd te krijgen. Wat je erin stopt is wat er uitkomt, en als dat nergens op lijkt dan haalt zo’n digidrukker de schouders op en krijgt jouw input de schuld onder het GIGO principe.
Dus verschuift veel van het vakmanschap dat ooit bij drukkers en fotogravures zat nu naar hun klanten. And that means you. 😉
Zou je willen geloven dat ik niet eens weet op welk papier dit gaat gedrukt worden? ’t Is erg, we zijn wel heel erg ver verwijderd van de jaren 1990. 😐
Och, dan zullen ze gewoon een standaard maco sat erdoorheen jagen denk ik zo (lijkt me sterk dat ze je kunstwerk op een blauwe Conqueror zullen doen). Anders morgen even bellen?
En laten we blij zijn dat we die jaren 90 hebben meegemaakt. Kan de hedendaagse techniek ons iets minder wijsmaken, nietwaar? 🙂