Julie

Met voorsprong het akeligste dat ik de laatste tijd gezien heb: The Julie Project.

julie_083.jpg

Fotografe Darcy Padilla volgt iemand achttien jaar aan een stuk:

I first met Julie on February 28, 1993. Julie, 18, stood in the lobby of the Ambassador Hotel, barefoot, pants unzipped, and an 8 day-old infant in her arms. She lived in San Francisco’s SRO district, a neighborhood of soup kitchens and cheap rooms. Her room was piled with clothes, overfull ashtrays and trash. She lived with Jack, father of her first baby Rachael, and who had given her AIDS. She left him months later to stop using drugs.

For the last 18 years I have photographed Julie Baird’s complex story of multiple homes, AIDS, drug abuse, abusive relationships, poverty, births, deaths, loss and reunion. Following Julie from the backstreets of San Francisco to the backwoods of Alaska.

Harrowing. Brr. [via]

7 reacties op “Julie”

  1. Een extreem aangrijpend verhaal, dat onmiddellijk meerdere reacties doet opwellen:

    1. ergens ongelofelijk dat ze het 18 jaar heeft uitgehouden;
    2. zeer opvallend hoe er één ding is dat al die mensen gemeen hebben: misbruik in hun jeugd. Wat eens te meer bewijst in welke mate liefde in de jonge jaren zéér bepalend is.
    3. ze blijft maar kinderen maken. Ik begrijp het ergens wel: ze wil liefde geven / krijgen, maar toch… Welk een jeugd krijgen die kinderen? Voortdurend verhuizen, verslaafde ouders, kamers vol vlooien en kakkerlakken, tierende vaders, zieke moeder, enz. Hartverscheurend.
    4. in die context – en ik weet dat het extreem beladen woorden zijn en dat tonnen nuance hier op hun plaats zijn maare – sterilisatie anyone?
    5. dat is één geval op hoeveel tien-, honderdduizenden, miljoenen?
    6. hartverwarmend om te zien hoe dat éne geplaatste kind blijkbaar goed terechtgekomen is.
    7. wat is er echter met de andere gebeurd?
    8. komt de vader als quasi reddende engel opduiken om dan plots te sterven. Bad karma indeed.
    9. spijts hun armoede hebben ze toch geld voor sigaretten, een wapen, een auto zelfs. Vreemd hoe de consumptiemaatschappij mensen aanzet om geld te geven aan dingen die niet primair nodig zijn.
    10. bij de volgende klaagbede over hoe moeilijk het leven is, hoe we toch geen chance hebben met zo’n politiekers, hoe het leven duur is geworden, enz. even aan Julie denken. Perspectief, weet u wel.

    Michel, ik dank & vervloek je voor deze link.

  2. Tjeesisss zit gewoon te janken … stuk van!
    Het leven herhaalt zich, wat zal er van die kindertjes terecht komen. Ik weet verder geen commentaar te geven, dan stilletjes weg te gaan in gedachte bij Julie. Dit verhaal en de foto’s zullen nog wel een tijdje blijven hangen in die grijze massa van mij … pffffftttttttt

  3. Prachtige foto docu. Heb t al twee keer ademloos bekeken en gelezen. Onwerkelijk, je wil dat dit niet bestaat. Maar het bestaat wel degelijk betere anti drugs en safe sex “leer” materiaal bestaat er niet.

    Normaliter huil ik bij dit soort beelden maar op de een of andere manier kwamen er geen tranen. Het meest gruwelijke heeft mevrouw zo mooi weergegeven dat ik het droog hield maar het zit al dagen in mijn hoofd kan het niet loslaten en vraag me af hoe het met haar achtergebleven partner en kinderen gaat.

    Junk, hiv/aids, vies, arm, domme keuzes, waardeloze moeder maar uit eindelijk toch sympathie en respect voor deze vrouw. Het zal je maar gebeuren… Dat jezelf zo eindigt

    Wat ik alleen niet begrijp is dat ook al was ze al lang besmet in een redelijk korte tijd zo snel aids ontwikkelde. Geen anti virale therapie beschikbaar in het machtige America?

    Lange tijd niet zo onder de indruk geweest van iets als dit. Chapeu

Reacties zijn gesloten.