Ze zijn er hier serieus op vooruit gegaan, in het hospitaal, als het op kamers aankomt. Ruim, goed ingedeeld, handig tafeltje, relatief degelijke trekzetel, bed en frigo in ingemaakte kasten in de muur: ’t is in orde.

Louis, daarentegen, is niet zo in orde. Zijn mond en zijn keel doen verschrikkelijk pijn, en hij heeft de pijnstillers meer dan nodig. Om de zoveel tijd krijgt hij iets blauws in zijn mond, en dan iets rozigs, en dan nog vaseline op zijn lippen om ze toch min of meer een béétje vochtig te houden.

Als zijn lip er zo uitziet, moet g’u niet inbeelden hoe het er daarbinnen in zijn mond en zijn keel uitziet:

Het verdict is nog altijd: aften. Tot ergens in zijn slokdarm, had ik begrepen. En dat het meestal een paar dagen erger wordt, en dat het dan vaak weer beter wordt. Soms ook niet. En dat het soms niet meer terugkomt, maar vaak wel nog. En dat er eventueel kan met de laser bestraald worden, maar dat dat bij sommige mensen niet helpt.

En dat het ernstig ambetant is, ja.

Hij mag naar huis van zodra hij weer kan eten en drinken — wat nu dus nog lang niet het geval is. Al onze hoop is erop gevestigd dat hij nog dit weekend naar huis zo kunnen, want dan kan hij misschien wel maandag mee op zeeklas: daar keek hij namelijk serieus naar uit.

Vanavond hebben we op de computer naar een film gekeken, en nu probeert hij te slapen. Wat moeilijk is, omdat het baxterverdeeltoestel om de paar minuten als een maniak begint te piepen.

Alla.