Zelie is niet alleen naar het buitenland vertrokken (ze zit in het verre La Roche), ze is ook terug gereisd in de tijd : ze is niet bereikbaar per telefoon of internet. Electronica is er verboden, en er zijn geen computers in de buurt.

En dus is er niet veel anders te doen dan brieven te schrijven.

Vorige kampen was het nooit echt gelukt om echte brieven te sturen: ze is net vertrokken en dan is het nog niet de moeite, en dan is het een paar dagen later en is het er nog niet van gekomen, en dan is het een paar dagen voor het einde van het kamp en zouden de brieven toch niet toekomen.

Niet leutig voor Zelie, natuurlijk.

En: niet zo deze keer! Ik heb ze bijna iedere dag een lange lange brief geschreven. Met tekeningen erin, en foto’s, en met dingen opgeplakt en ingeniet en uitgeknipt. Soms eens in kleine potloodletters, en soms eens in dikke stiftletter, en soms eens in newsletterformaat compleet met foto’s en call-outs en sidebars ein inhoudsopgave, en soms eens in een mengeling van met de hand en met de computer.

Terug naar de jaren 1980: ik schreef zo onnoemelijk veel brieven, ge kunt u daar geen beeld van vormen. Ik werd er helemaal nostalgisch van.

Behalve dat het wel wat lastig is om brieven te sturen, en niet te weten wanneer ze gaan toekomen. Ik heb dingen in de brievenbus gestoken op woensdag, donderdag, vrijdag, zondag en maandag (twee keer) — en voor hetzelfde geld gaat Zelie, als ze geluk heeft, drie brieven krijgen morgen. En komt de rest niet eens toe.