Story of my life: ik zag het eerst helemaal zitten, en dan zag ik het helemaal niet meer zitten, en uiteindelijk is het wel meegevallen.

We zijn vandaag op zo’n Danone-doe-eens-een-brunch-en-een-rondleiding geweest, op een echte melkboerderij in de buurt van Wuustwezel.

(En als we het niet hadden geweten en we op het einde geen Polaroidfoto’s van de kinderen en van ons hadden meegekregen in een hoesje van Danone, hadden we niet geweten dat het van Danone was — niet dat wij moeten overtuigd worden van Danone in huis, we zijn zoals vermoed ik veel mensen al generaties grootverbruikers, enfin, in alle geval, ’t was heel erg aangenaam low-key van die mannen en ik vind ze al meteen sympathieker — aargh! misschien was dat wel het plan!)

In het kort: sympathieke mensen, uitstekend georganiseerd, lekker eten, en interessante rondleiding. En er was ook gedacht aan de kinderen: een eigen aparte rondleiding, springkasteel, kleurgerief, speelgoed en een hele roedel begeleiders en oppassers.

Het is een fijne lijn, zo’n boerderij: die koeien zijn iets tussen beest en machine. Het zijn levende wezens natuurlijk, met wensen en verzuchtingen, die menselijk behandeld (moeten) worden. En tegelijkertijd zijn het machines die voedingsmiddelen opnemen en melk produceren, en die dat zo efficiënt mogelijk (moeten) doen.

Na ettelijke duizenden jaren domesticatie weten we ondertussen wel hoe zo’n beest in mekaar zit, en na uitwassen allerhande in niet eens zo lang vervlogen tijden, moet het zijn dat ze er weer op gekomen zijn dat het eenvoudigweg efficiënter is om de beesten goed te behandelen.

Ik heb daar allemaal propere, sympathieke en gezonde beesten gezien, van het soort waar ge content van wordt.

Nu, een koe: ze gaan dat niet ervan beschuldigen meteen veel nobelprijzen te winnen. En een kinderhand koeienpoot is gauw gevuld: propere stal, degelijk eten, regelmaat die blijkbaar erg belangrijk is, en met wat degelijk inzicht in de psychologie van de koe zijn ze content te krijgen en te houden. Er mogen er niet te veel samen staan, ze hebben zoveel plaats nodig, welke beesten mogen samen staan (ik heb het niet genoteerd, maar er waren denk ik aparte plaatsen voor kalfjes die melk gaan geven, kalfjes voor vlees, vaarzen, net bevallen koeien, koeien die binnenkort gaan bevallen, koeien die droog staan en binnen een paar maand gaan bevallen en die in de wei staan om niet te dik te worden, melkkoeien, stieren…).

Dit bijvoorbeeld, zijn kalfjes die binnenkort opgegeten gaan worden:

En dit is een koe die zeer binnenkort een kalfje gaat krijgen:

En zijn koeien die gaan bevallen maar niet binnenkort, en die in de wei staan om echt genoeg beweging te krijgen dat ze niet te vet worden wegens dat dat niet goed is voor de bevalling:

En oooh kijk dit is een kalfje dat net vanmorgen geboren was:

(Die dingen in hun oren trouwens: da’s om ze van begin tot einde helemaal te kunnen volgen. Over heel Europa krijgt elke koe een unieke code, en als er ergens een biefstuk of een liter melk is, dan kunnen ze heel de levensloop reconstrueren.)

Ik vond het uitstekend dat de kinderen nu een echt idee hebben waar hun melk en yoghurt en kaas vandaan komt. Dat het geen idyllische Heidi is met haar éénpikkel onder een koe op een Alpenweide, maar dat het ook (láng) geen zielig industrieel gedoe is met mishandelde dieren.

Kijk, dit is de oudste koe van de boerderij, 14 jaar oud en 12 keer gekalfd:

En kijk, dit is een ketel vol sperma: