Ik denk dat ik teveel echt grappige dingen gezien heb. Concurrentie met de hele wereld via internet, dat is dodelijk, denk ik, voor veel comedians. “Oh, een stukje over enkele kousen? Eens kijken welke richting het uitgaat… Meh, al vele keren beter gedaan elders, sorry.”

Grappig blijft grappig, natuurlijk. Zelfs al kunnen we collectief de “oei oei ik ben te dik aan het worden”-routine (compleet met voedsel in navel en huidplooien) bijna voorspellen en opzeggen, Xander De Rycke die zijn kruis omschrijft als “Walter Van Beirendonck met een curryworst in zijn mond”, dat is gewoon leutig.

En de mens die net een derde kind gekregen heeft, daar is het voorspelbaar van dat hij manieren gaat opsommen die hij heeft om aan het huis te ontsnappen, maar een auto met een plakkerige achterbank vol rozijnen en kruimels, dat blijft overeind, als materiaal. De lach van herkenning, weetwel.

Ach: ik denk dat ik te kritisch ben. Als er een grap gemaakt wordt over Do They Know It’s Christmas bijvoorbeeld, okay, tot daar aan toe. Dat wil denk ik vooral zeggen dat de mens die de grap maakt niet beseft dat de meerderheid van de mensen in zijn publiek niet eens geboren waren ten tijde van Band Aid.

Ik werd al wat nijdig van als het duidelijk werd dat dat materiaal van meer dan vijftien jaar geleden aangepast werd aan het post-nine-eleven-tijdperk. Okay, de Ethiopiërs hebben geen boodschap aan Do They Know It’s Christmas, maar daar zijn toch zeker enkele tientallen manieren om er een draai aan te geven?

Zo van “Do they know it’s christmas? ik denk dat de consensus in Ethiopië is dat ze liever zouden weten of er vandeweek eten zal zijn. En dat ze dan daarna eens gaan zoeken naar de kerstballen”, of een andere manier om te spelen met het contrast “weten ze daar wel dat het kerstmis is” / “ze hebben gewoon geen vreten”.

Neen, de grap was “Do they know it’s Christmas? They’re fucking muslims, the fuck to they care about Christmas!” GNYAAAARGHHHH. Neen, Ethiopië heeft een grote christelijke meerderheid. En in die tijd was er ook nog een relatief grote minderheid joden.

Afijn.

Om maar te zeggen: als comedian is het een gemak dat ge regelmatig eens uw materiaal tegen het licht houdt. Gelijk, als er maar vijf krantenkoppen zouden zijn in Belgische kranten, dan is één van die krantenkoppen nu al ongeveer een maand niét meer “Khadaffi nog altijd niet gevonden”. Of nog, in dezelfde set: de krantencommentaren devolueren al hele tijd niét meer naar “‘T IS ALLEMAAL DE SCHULD VAN DE MAKAKKEN” — dat is tegenwoordig een combinatie van Di Rupo PS profitariaat HOERnalisten walenbuiten.

Bij momenten wel gelachen, daar niet van.

Onder meer met de manier waarop Sean Locke en Jason Rouse hun publiek compleet verkeerd inschatten. Locke dacht grappen te moeten maken over Michael Jackson — euh, srsly?

En Jason Rouse had het in zijn sketch over kinderen martelen, sex met zijn grootmoeder, sex met gehandicapten, tralala. Vaak zeer grappig, maar meestal, als hij het over geloof had, lachte niet echt veel volk. ‘t Was schattig: hij ging ervan uit dat dat was omdat wij geshockeerd waren, zo van “oh la la, een non fistfucken daar konden ze nog mee lachen maar een kwinkslag over de here jezes is een brug te ver”.

Terwijl wij allemaal waren van euh, srsly? wij zijn wel wat meer gewoon dan dat, op dat vlak.