Ik was baas van de dievengilde en van de moordenaarsgilde en van de tovenaars en van de Companions. En ik was ook een weerwolf. En ik had de grote draak verslaan, en de keizer vermoord, en allerlei daedric dingen teruggevonden en alles. Ik had oedels shouts verzameld, en ik was dacht ik level 95 in destruction magic.

Vele dozijnen draken dood gedaan, ik en mijn trouw paard!

Duizenden skeletten en zombies en ander grut verdelgd!

En verkend dat ik heb! Heelder sporen van vroeger, in de sneeuw, in de kraakheldere ochtend!

Of ruïnes ‘s nachts in de mist!

En ondergrondse steden!

Die keer dat er een reuzengroot beeld was van hoe de Falmer er vroeger uitzagen!

Ik had twee mooi huizen, eentje om mee uit te pakken in Solitude en eentje in Whiterun waar ik al mijn gerief in opsloeg: de juwelen bij elkaar in mijn linkernachtkastje, de edelstenen in het rechternachtkastje, de ingrediënten beneden, de wapens bij elkaar, de scrolls boven de bibliotheek, de kledij bij elkaar, de beestenvellen bij elkaar, de potions bij elkaar, eten op de tafels, boken in de boekenkasten…

(Oh, en mijn eigen toren bij de tovenaars, ook, en het nieuwe hoofdkwartier van de moordenaarsgilde proper gedecoreerd, en alles.)

En dan moest ik de keuze maken die ik eigenlijk al een tijd geleden had kunnen maken: voor het keizerrijk kiezen of voor de Stormcloaks.

Ik koos de Stormcloaks, en ik had er al meteen spijt van. De N-VA of het Vlaams Blok van Skyrim, verdorie: eigen volk eerst, keizerrijk dat heult met de vuile elfen buiten awoert.

Ze zijn of all places verdorie eerst Whiterun binnengevallen, en dan Solitude. Net waar ik huizen had. En ik zeg "ze", ik bedoel "we". Ik was er slecht van, dat ik verdorie allerlei soldaten moest dood doen die mij niets misdaan hadden. En dat ik een mevrouw heb moeten dood doen waar ik eigenlijk goed mee overeen kwam.

Pfeh. Dedju.

J’en suis tout chose.