Ik ga u zeggen wanneer ge teveel van een een spelletje aan het spelen zijt: als de wereld rond u verandert.

Het moet ergens 1978 geweest zijn, denk ik. Groot evenement: Jan heeft een Atari 2600 gekocht! En hij heeft er Pac-Man op, en Combat! Wij kenden Pac-Man van het Luna Park, maar in een huis gewoon! En zonder te moeten betalen!

We zaten met de hele familie rond de televisie, elk om beurt spelen. Niet het welluidend rubberachtige wocka-wocka van de arcade-versie, maar wel een soort metaalachtig duint duintduint. En geesten die vies flikkerden, een kleurenschema dat pijn deed aan de ogen, en een joystick die slecht in de hand lag.

Uúúúúren gespeeld. Tot onze vingers verkrampt waren en we blauwe plekken hadden in onze handpalmen. En tot alles in de hele wereld in een raster leek te zitten, en tot de letters in mijn boeken er als rechthoekige op te vreten pillen uitzagen, en ik hallucineerde dat ik ze in doolhofrichting aan het lezen was.

Wel: hetzelfde een beetje met Skyrim, vrees ik.

Mijn vingers zetten zich spontaan in ZQSD, ik wil de frigo opendoen met E, documenten sluiten met tab. Spooky.

Oh, en ik ben ondertussen goed bezig in de Thieves Guild. En aan het twijfelen tussen een carrière als tank en als ranged-achtige wizard-achtige dinges.