Ik heb al zeker meer dan dan een uur in de trekzetel liggen maffen, maar bij deze geef ik het helemaal op en trek ik naar bed. De oudste dochter zit, met haar volle twaalf jaar, nog naar televisie te kijken — een Hollandse homo die kledingadvies geeft, ik herinner mij een aflevering waar hij een moeder met persoonlijkheid en een dochter die niet in de pas liep omtoverde tot respectievelijk een seut en een straathoer.

Dochters die na hun ouders gaan slapen, heb ik gevraagd aan Zelie, of ze wel wist wat dat is?

Ze heeft van meewarig lachen een deeltijdse job gemaakt: neeeeee papa, ik weet niet wat dat is, maar gij gaat het mij ongetwijfeld meteen zeggen.

Onnatuurlijk, zei ik. Tegen de natuur in. Een aberratie.

Ze moest er een beetje mee glimlachen. En nauwelijks met haar ogen rollen.

Goed genoeg voor mij.