Mijn allergrootste droom is dat onze kinderen gelukkig zijn. Dat ze openbloeien. Dat ze iets vinden waar ze door geboeid zijn, en dat ze dat dan ook kunnen doen. Dat ze iemand vinden waarmee ze gelukkig zijn, en dat ze dan al dan niet kinderen hebben als ze dat willen, en dat die ook gelukkig zijn.

Zoals Raymond het zegt: daarvoor wil ik alles geven. Alles.

Er is niets zo erg als een kind hebben dat ongelukkig is. Er is niets zo fantastisch als een kind hebben dat gelukkig is.

En behalve de kinderen? Ik loop heel de tijd met vele vele tientallen dromen rond. Eentje dan maar, want als ik zou beginnen, ik bleef dagen aan een stuk bezig.

Ik had zo graag iets betekend. Sporen nagelaten. Een boek geschreven. Dingen ontdekt. De wereld veranderd, zelfs al was het op een minuscuul onderdeel van een stukje van ene wetenschappelijk domein.

Vroeger droomde ik dat ik paleontoloog zou worden. En toen droomde ik dat ik historicus zou worden. Over de periode tussen 500 en 700, bijvoorbeeld.

Op het einde van het laatste mondeling examen in het zesde jaar humaniora vroeg mijn klastitularis of ik al wist wat ik volgend jaar ging doen. Er was niet eens sprake van geschiedenis studeren, ik hoor het mij nog zeggen: “ik zou graag geschiedenis doen, maar ’t zal wel rechten worden”.

Stom, stom stom. Ik had een redelijke hekel aan rechten, en tegen dat ik jaren en jaren later alsnog aan geschiedenis begon, had ik al werk en was het niet te combineren. (Maak ik mezelf wijs, zelfs na jaren: ik was gewoon te lui.)

Die droom van iets wetenschappelijk tastbaars achter te laten, die mag ik wel opbergen. Onherroepelijk, vrees ik. En een boek of zo, daar zie ik me niet aan beginnen: te lui. En zelfs al was ik niet te lui: niet getalenteerd genoeg. Oh, en bespaar mij de “hij vist naar complimenten”. Neen, echt niet.