Wat voorafging: ik koop een zitzak bij een een El Cheapo winkel op het internet. De zitzak laat twee maand op zich wachten, en ik begin al te vermoeden dat het bedriegtenboel was.

Net als ik het wil opgeven, belt er een transportfirma om te zeggen dat ze een levering voor mij hebben en om te vragen wanneer ik die levering graag geleverd zou zien, en of dat nog altijd in de Dulle-Grietlaan is, of dat het liever ergens anders zou zijn.

Nu, mijn werk is op de Dulle-Grietlaan nummer 1/0001, maar geen enkele GPS leidt u naar de juiste plaats. Dus ik vraag of het naar de Sint-Katelijnestraat zou kunnen komen. Geen enkel probleem meneer, zegt de vriendelijke dame aan de telefoon, ik verander dat meteen. En dat het geleverd zal worden woensdagochtend 18 juli.

Woensdag blijf ik thuis, werk ik aan mijn bureau voor het straatvenster, de chauffeur belt dat hij zometeen komt, maar ik zie geen camion toekomen.

Gedoe en getelefoneer, firma zegt dat man een kwartier staan aanbellen heeft en niemand gezien, nieuwe afspraak voor vandaag, 25 juli, ‘s morgens.

Gisterennamiddag, telefoon van de firma om afspraak te bevestigen. Sint-Katelijnestraat? Sint-Katelijnestraat. Morgen tussen 9 en 11? Morgen tussen 9 en 11, ik zal er zijn.

Om 10u30 stipt: telefoon van dezelfde chauffeur als vorige week. Je serai là dans un quart d’heure, zegt hij. Ik zeg hoera, en dat als hij wat dan ook van problemen heeft, dat hij mij absoluut gerust mag terugbellen, en dat ik voor de zekerheid in mijn strandzetel op straat voor de deur zal zitten.

10u45:

De camion is daar! Met de sympathieke chauffeur, ik heb de indruk dat we al vrienden zijn zoveel we elkaar al gesproken hebben! En met zijn jonge handlanger!

Ze stoppen in de straat! Ik zeg dat ze het pakje gewoon voor de deur mogen droppen, ik zal het dan zelf wel binnen zetten! Ze doen de achterkant van de camion open! De jongste van de twee gaat naar binnen!

…

Ik zie een paar matrassen staan en wat kleine kartonnen dozen, maar niet meteen een doos of een zak die er zitzakachtig van grootte uitziet. Ik ben al een beetje bang dat ik voor mijn 47 euro een schaalmodel van een zitzak gekocht heb.

“Au nom de Michel Vuijlsteke”, zegt de chauffeur tegen zijn collega. “Trois collis.”

Drie? denk ik. Een opgeplooide zak en vulling in twee plastiekzakken of zo?

Maar voor ik me zorgen kan maken of vragen stellen: “Ah merde c’est pas vrai hein.” De chauffeur. “Ce n’seront quand même pas ces trois boîtes blanches…?”

De jonge handlanger ondertussen: “Non, rien pour Michel Vuijlsteke.”

De chauffeur: “Ouais, ce sera ça: trois collis d’Infurn. Tu t’rappeles? Ce matin, quand le jeune magasinier, Wilfried, a retiré ces trois collis? Qu’il a dit que c’était pas nécessaire, que c’était une mauvaise adresse?”

OH MY GOD I AM SO HAPPY.

De jonge Wilfried van het magazijn heeft, in een vreemde opstoot van eigen initiatief nemen, vanmorgen blijkbaar beslist om mijn zitzak uit de camion te laten halen. Omdat het volgens hem niet meer nodig zou zijn om te leveren.

En de chauffeur leek dit al meer dan een paar keer meegemaakt te hebben, ook: “c’est toujours la même chose” zuchtte hij.

Want bleek: vorige week stond hij met mijn bestelling wel degelijk in Gent. Heeft hij wel degelijk aangebeld, is hij binnen gekomen, maar wisten ze van niets: het adres was niet veranderd naar Sint-Katelijnestraat, hij stond bij de mensen van het bedrijf dat op de verdieping boven mijn werk zit.

Stomme GPS, en onduidelijke straatnummering dat hij nummer 1 met nummer 1/0001 verward heeft, akkoord. Maar vooral slechte communicatie bij het pakjesleverbedrijf, want het adres was wel degelijke veranderd precies om die reden.

Niets aan te doen: geen zitzak in de camion, vanmorgen.

De chauffeur heeft een telefoon naar het hoofdkwartier gepleegd, uitgelegd wat er aan de hand is, en ondanks administratieve voeten in de aarde (leverbon en magazijnbon zijn nu op een andere plaats dan de te leveren goederen) zou het moeten in orde komen: deze namiddag komt er een nieuwe camion met alsnog mijn zitzak, in god weet hoeveel stukken.

Spannend!