Famous Last Words: “Gho ja, geen probleem, komt in orde.”
Ik kan praktisch geen neen zeggen. Want dan weet ik precies wat er zou moeten gebeuren, en hoeveel werk kan dat maar zijn? Een uurtje of twee, maximum, en ‘t is rapper dat ik het zelf doe dan dat ik uitleg aan iemand anders wat en hoe.
En dan blijft dat liggen. En kweek ik dag na dag alsmaar grotere schuldgevoelens omdat het nog niet gedaan is. Tot het moment dat het niet meer kán uitgesteld worden, en dan is het op een uur of twee maximum gedaan, en ben ik zó opgelucht dat het dagenlange schuldgevoel eventjes, een half uur of een uur, misschien een namiddag of een nacht lang, vergeten is.
Tot ik me plots herinner wat ik nog aan wie beloofd had.
Recent gedaan: een affiche, een fotoreportage, foto’s op school, een artikeltje, een shop op tinternet, wat nieuwe css op een WordPress, een groepsfoto, een zelfportret, een interview af laten nemen.
Nog te doen: een interview uitschrijven, een artikel nalezen, wireframes maken, een WordPress theme maken, een website afmaken. En de bibliotheek verder klasseren. En elke dag een foto van de dag op Gentblogt zetten.
Ik hoop altijd dat als het laatste op de lijst gedaan zal zijn, er niets meer bijkomt. En altijd komen er dingen bij. Ik ben het zo beu, allemaal, soms.
En dan zie ik weer iets waar ik mijn mond niet over kan houden. En komt er toch maar weer iets bij.
Week, weekend, week, weekend, week, weekend. En nooit is iets 100% naar mijn goesting af, en altijd zag het er in mijn hoofd zoveel beter uit.
Is dat bij iedereen zo? Ja, zeker?
Reacties
15 reacties op “Alles is relatief, en alles”
Ik weiger zelden een opdracht of een gunst maar ik heb geleerd mezelf te verplichten om die dingen allemaal in te plannen in mijn agenda, dat scheelt. Heel veel.
En gisteren heb ik nog een belofte “ingetrokken” en (terecht) uitgelegd dat ik er eigenlijk niet geschikt voor ben. De opluchting was zo mogelijk nog groter dan het afwerken van een vriendendienst 🙂
Nee.
Een eenvoudig lijstje met prioriteiten zorgt dat ik altijd eerst de lastige taken gedaan heb alvorens aan het leuke te beginnen. Eenvoudig om te zien wat nog moet gebeuren en het dan ook te doen.
@Michel : ja, zeer herkenbaar.
@Stijn, Tim en Ivan : Herlees dat stuk nog eens : die man zocht een beetje troost en dan komen jullie wijsneuzen… Een beetje compassie ?
Dankuzeer. 🙂
(Maar ik kan er wel tegen hoor.)
Ze noemen dat coachen 😉
En g’hebt natuurlijk gelijk, maar als ik het in mijn agenda begin te plannen, dan is het net alsof het wérk is. 😐
Zeg Michel, wij zoeken nog iemand die een presentatie wil geven rond social internet en zo, wanneer zou dat lukken? 😉
Ik geloof daar niet in. “Social”, zó jaren-2010 jong!
Dju, ik wilde u net nog iets vragen ;).
“Zeg, ik wilde u nog wat vragen…”
“Quick! Look behind you! A three headed monkey!!”
Works like a charm!
Ja. Very.
Even grappig als waar.
Gisteren een flard van en gesprek tussen twee westfluten in Brussel opgevangen.
Zei die ene: ” Vuylsteke, dat is de hoofsrad van Izegem”.
Even even absurd door.
Logica en gezond verstand rond sociaal dienstbetoon.
Niks slechts over sociaal dienstbetoon, als het dient waarvoor het bedoeld is. Voor wie het echt nodig heeft , dan volkomen gratis.
Tussen al de ( +/- cynische) humbug:
– het meest gezonde:” inmiddels zijn er zovele anderen die dat minstens even goed kunnen als ik”.
– probeer het eerst zelf, vervolgens : vraag het hen. Doe dat, want ” Alleman wil het vragen aan the crest of the wave”
– finaal (FZ) ” The crux of the bisquit is the Apostrophy”.
Yep. Hier idem dito… nooit eens “Oef, nu is het allemaal af ! Rust in het hoofd.” Pff….