Sexism don’t real

LinkedIn stuurt om de zoveel tijd eens een mail door, om te laten weten dat ze nog altijd een essentieel onderdeel van de wereld van 2013 zijn. 

Zoals alle gelijkaardige mails is dat dan iets catchy, met net genoeg inhoud om de mensen benieuwd te maken, en zekerde voldoende doorklikmogelijkheden om meer te weten te komen op de website, zodat ze nog eens kunnen zeggen dat ook deze week X levende lichamen langs gekomen zijn, en dat ze dus een bereik hebben van Y op een totaal van Z, en koop toch vooral onze profielen c.q. advertentieruimte. 

Afijn. 

Daarnet zat deze in mijn maildoos:

Mij knie sprong constant in hitlergroet, van zoveel rolbevestiging!

“See the must-have tool Richard Branson can’t work without”, belooft de titel. Ik heb al meteen ideeën van een specaal soort zakmes, of een custom notaboekje met ingebouwd astronautenpotlood, of thermisch ondergoed, of iets dergelijks. 

Maar neen: de tool, het gereedschap dat Sir Richard absoluut nodig heeft om door zijn werkdag te geraken, onder het kopje “Things I Carry”, is zijn assistente. De luchtaanhalingstekens zijn niet van de, euh, lucht — vooral dan met het fotootje erbij. 

En dan is er nog Deepak Chopra, de omhooggevallen pretentie misschien, maar toch: token niet-blanke man (tool: “licht- en geluidsmachine”, woooo). En Geni Whitehouse, blanke vrouw (tool: sacoche). En Betty Liu, token niet-blanke vrouw (tools: telefoon, hoestmedikament, vlekverwijderende doekjes).

Zucht. 

Bijna in orde nochtans, mooi 50/50 man/vrouw en 50/50 Europeesachtig/niet. Jammer van Branson’s gereedschap.