Ik moest vandaag naar hyet administratief centrum gaan om een nieuwe identiteitskaart aan te vragen.
Vroeg op de fiets gesprongen, kaartje uit de automaat, een minuut of tien wachten, bij de vriendelijke meneer gegaan, gehandtekend, foto afgegeven, alles in orde.
En ik dacht: als ik zou opnieuw kunnen kiezen, ik zou graag achter zo’n loket van de Stad zitten. De hele dag mensen zien, geen conversatie moeten uitvinden maar integendeel altijd geleid zijn door het geval en door de procedure.
En natuurlijk dat ik wel weet dat het niet allemaal rozen zijn, dat er collega’s en oversten en politiek en allerlei is, maar toch: ik denk dat ik een goeie zou zijn om achter een loket te zitten.
Denk ik.
Reacties
5 reacties op “Het is daar allemaal te laat voor, zeker?”
HAHAHAHAHA gij achter een guichet! Ik zie je blik al zo voor me, bij de eerste de beste marginaal – sorry, medeburger – die een random silly question komt stellen! Priceless!
Ge hebt er geen gedácht van hoeveel geduld ik kan hebben en hoe goed ik dingen kan uitleggen! 🙂
Serieus, zolang er een balie tussen zit en dat er geen smalltalk moet uitgevonden worden, is het allemaal goed voor mij.
Been there. Done that. 🙂 Balie van een archief. Maar da’s niet anders dan smalltalk. Met genealogen over hun stambomen. Heelder levensverhalen van wildvreemde mensen moeten aanhoren. Dat soort dingen. En ge moet soms ook een beetje van opvoedkundige truuken doen. Want geef uw publiek een vinger – ik zeg maar wat: dat ze al eens een stuk mogen fotograferen – en ze nemen een arm – dat ze met heelder statieven op de kaartafels, A2 formaat bouwplannen staan te fotograferen (mét flits). En een “neen, dat gaat niet.” of een “het spijt ons maar…” wordt niet altijd in dank afgenomen. Soms wordt dat op het belachelijke duidelijk gemaakt: briesen, stampvoeten, dreigen, schelden,… Ge krijgt wat te horen.
Maar daar staan natuurlijk weer perks tegenover: studentinnen bijstaan voor de thesis bijvoorbeeld. 😉 Of de dankbaarheid van een geïnteresseerde burger wanneer je uw kennis over de Spaanse periode etaleert.
Je moet natuurlijk ook wel wat wat geluk hebben. Voor hetzelfde geldt beman je het vreemdelingenloket en mag je met handen en voeten allerlei uitzonderingsregels uitleggen en zo. Terwijl je heelder levenscalvaries voor de kiezen krijgt.
Serieus. Baliewerk. Ge moet er voor in de wieg gelegd zijn.
Waarbij ik gelijk nog even wil aanvullen: dat het zeker geen saai werk is en dat ge er doorgaans heel veel dankbaarheid krijgt, veel uit kan leren over de menselijke psychè én met een positief gevoel naar huis gaat.
als je dat eens navraagt, misschien kan je dat eens een week proberen.