In de marge van de gazet, naast een artikel over hoe het in de soep aan het draaien is in Egypte, een citaat van de Nederlandse schrijver Stephan Sandres: ‘Ik kan aan jonge homo’s verhalen vertellen uit de oude doos, die zij aan- horen alsof ik van vóór de oerknal spreek.’

Ayup. 

Er zijn veel dingen enorm veranderd, de laatste jaren. Het meest visceraal anders, waarmee ik bedoel “loop van de wereldgeschiedenis veranderend” is natuurlijk de communicatie: internet en dingen. Het staat me bij dat we nog niet kunnen inschatten wat de gevolgen ervan zullen zijn, maar ik denk wel zeker dat het er eentje is voor het Grote Boek Van De Mensheid — véél belangrijker dan twee wereldoorlogen, om maar iets te zeggen. 

Maar met homo’s is het echt een bijzonder vreemd iets. Het beeld dat op mijn netvlies gebrand blijft, is een interview met Boy George op de Nederlandse televisie, ergens begin de jaren 1980, op Veronica wellicht. De interviewer had eigenlijk maar één vraag: “ben je een homo”, maar hij durfde ze niet te stellen. En dus ging het, wellicht maar een minuut of twee maar het leek een eeuw lang, over “waarom doe je al die make-up aan?” en “heb je een vriendin?” en “ja, maar waarom dat lange haar, waarom probeer je er al een vrouw uit te zien?”

[contrasteer trouwens met dit interview uit dezelfde periode, door Bart Peeters dertig jaar geleden, en zie hoe schattig ze een duet doen op 7:09!]

…maar het punt was dus: in de jaren 1980 was het nog altijd abnormaal om homo te zijn. En dat bleef in de jaren 1990 ook zo. Zeker bij het grote publiek. Ja, er waren natuurlijk wel mensen die ervoor uitkwamen dat ze homo waren — de onvermijdelijke Tom Lanoye, een verdwaalde Will Ferdy een eeuw geleden, maar “homo’s zijn andere mensen dan wij” bleef de grondstroom.

En ik vind dat de mens die dat beeld helemaal op zijn kop gezet heeft, veel te vaak vergeten wordt.

Er is, voor zover ik me dat herinner, één persoon die Vlaanderen — heel Vlaanderen, niet alleen weldenkend Vlaanderen — heeft doen beseffen dat homo’s mensen zoals u en ik zijn. Die, in het jaar 2000, en da’s och here nog maar 13 jaar geleden, meer gedaan heeft voor de holebi-emancipatiebeweging in la Flandre profonde dan alle Lanoyes bij elkaar:

Spreek mij maar eens tegen.