Geen overduidelijke pastiche meer, zoals The Atrocity Archives en The Jennifer Morgue, maar gewoon een echt boek met echte personages die al eens geïntroduceerd werden. Op de wijze van een spionagethriller van Anthony Price.
Eens kijken hoe dat zit met de chronologie… yep, ‘t is wat ik dacht: er zitten een paar jaar voelbaar kwaliteitsverschil tussen dit en de voorganger.
Nog altijd geen grote literatuur, maar wel allemaal wat volwassener, had ik de indruk.
Bob Howard wordt op een ogenschijnlijk eenvoudige opdracht gestuurd, er valt een onverwachte dode waardoor er een intern onderzoek tegen hem start, zijn vrouw komt wat getraumatiseerd terug uit Amsterdam, en zijn baas verdwijnt op mysterieuze wijze. En ‘t is allemaal in het kader van CASE NIGHTMARE GREEN, het einde van de wereld dat er zeker aan zit te komen maar ‘t is nog niet zeker wanneer maar ‘t is wél zeker dat het er echt aan komt.
Er is niet zo enorm veel te vertellen over het verhaal zonder het allemaal te spoilen, dus eum: wie het vorige goed vond, zal dit ook goed vinden.
En voor de zekerheid: niét te lezen zonder de eerste twee gelezen te hebben, ook, wegens dat het allemaal op elkaar volgt en in elkaar haakt.
Reacties
2 reacties op “Gelezen: The Fuller Memorandum”
Ondertussen heb ik ook al The Apocalypse Codex verteerd. Het wordt enkel donkerder én beter.
Wat ik mij afvraag, Michel, is wat gij nog al gelezen hebt van Charlie Stross. Als ik u een tip mag geven: Glass House (in hetzelfde universum als Accelerando) vind ik z’n beste tot nu toe. De Bob Howard-serie is geestige ontspanning, Glass House zou ik zowaar Literatuur durven te noemen. Bikkelharde sf met serieuze morele weerhaken.
Ik had Accelerando al gelezen, ‘t staat samen met Glass House op de lijst (voorlopig: The Last Firewall – The Apocalypse Codex – Songs of the Dying Earth – Accelerando – The Mote in God’s Eye – Glass House).