Ik heb ikweetniethoeveelkeer soezen gemaakt als ik klein was. Da’s eigenlijk absoluut niet moeilijk: een massief grote roux maken (boter met een beetje water in een pan, een grote klets bloem erbij, roeren tot het een bol wordt) en dan van het vuur halen en met een houten lepel één voor één eieren erdoor werken, in een spuitzak lepelen, op een bakplaat spuiten, in de oven, uit de oven, gaatje in de bodem maken, dikke vanillecrème (of crème patissière of slagroom, naar smaak) in spuiten, done. 

Zaterdag ging ik het volgens het boekje doen: het recept naar de letter volgen. Boter, bloem, bol, even laten zweten, en dan één voor één tien eieren erbij gekletst. Het waren geen massief grote eieren — voor de zekerheid had ik er een gewogen, en dat was op de kop af 46 gram.

Het was al een eeuw geleden dat ik nog soezen had gemaakt, maar na een ei of zes had ik de indruk dat het in orde was qua consistentie. En dan moesten er nog vier eieren bij. En dus heb ik dat gedaan. En dus kwam ik op een soort vloeistof uit die in de verste verte niets met soezendeeg te maken had. 

Dat was nadat ik even ervoor een komkommersoep gemaakt had waar de hoeveelheid look manifest niet juist was, en waar er in de lijst ingrediënten room stond, maar in de bereidingswijze nergens geen room meer te bekennen was. 

Ahem ja. 

Recepten, ’t zijn dingen die met korrels zout te nemen zijn, soms.