Ho-hum, dacht ik, daar we weer. Veel te veel omschrijving, een plot zo snel als een hommel die in een pot honing zwemt…

Hola!

Ergens na een hoofdstuk of twee dacht ik plots dat ik een andere auteur aan het lezen was. Ik heb het voor de zekerheid nagekeken on-line, maar nee hoor: dit elfde deel zou wel degelijk door Robert Jordan zelf geschreven zijn. En toch kan ik het niet geloven: pakweg een vijfde of een kwart van het boek is nog altijd vintage Jordan, maar de rest van dit boek is gewoon beter geschreven.

Omschrijvingen die niet clichématig zijn, woorden die nog nooit gebruikt waren, dat soort dingen.

En een verhaal dat zowaar vooruit gaat: de al drie boeken aanslepende problemen met Perrin/Faile, Tuon/Mat en Elayne worden opgelost, er zijn stappen in de Egwene / White Tower historie, en er is zelfs een groot gevecht met Rand en Forsaken en alles.

Het verhaal gaat soms zelfs té snel vooruit: voor een situatie die al drie boeken aansleept, is de Perrin/Faile-historie behoorlijk anticlimactisch opgelost, en het Forsaken-gevecht met Rand is over voor de lezer goed en wel beseft dat het begonnen is (het is een val, Rand! ik weet het. niet naartoe gaan, Rand! oh, ik ga toch gaan. blam, ‘t is een val. oei, mijn hand is af. oh, ik ben gewonnen. allez ju). En voor al wat er gesproken wordt over machinaties rond Elayne, gaat het daar ook veel te snel: ontvoering out of the blue, een paar bladzijden later bevrijding, kort gevecht, “okay, ik ondersteun u” “en ik ook” “ah ik ook”, hopla, een probleem dat al vier of vijf boeken aansleept: opgelost.

En dan is er nog Aram, een Tinker (totaal geweldloos volk) van geboorte die een volleerde vechter geworden was. We weten al een tijd dat de Aiel (totaal Ninja-achtig Fremen-achtig volk) een afsplitsing zijn van de Tinkers, dus men had kunnen vermoeden dat Aram een soort bruggenbouwer zou kunnen geweest zijn, met een verzoening eventueel tussen… ah neen, sorry, pets, Aram is out of the picture. En de Shaido Aiel, die een soort niet-eerbare afsplitsing van de Shaido zijn, en die al sinds boek één of twee een luis in de pels van iedereen zijn? “Zeg, we zijn terug naar waar we vandaag kwamen.” “Ah ok goed.” Wég!

Maar bon, dat zijn maar details. Ik vond dit geen verkeerd boek.

Voor wie de reeks zou willen lezen: ik dénk dat het zonder enig probleem doenbaar moet zijn om Path of Daggers, Winter’s Heart en (vooral) Crossroads of Twilight over te slaan en enkel de korte inhoud te lezen op het internet, en dan weer aan te sluiten bij dit elfde deel, en dan door te steken naar het einde.

Op naar het laatste rechte stuk!

[van op Boeggn]