Hoboy, wat was mij dat jong. We zijn naar een trouwfeest geweest, en het was zes uur toen we in ons bed lagen. Ik weet niet zeer goed hoe ik het daar uitgehouden heb: het moment dat we naar huis gingen was het van total system shutdown, en dat is pas weer in orde gekomen ergens in de loop van deze namiddag.

Maar ’t was wel wijs, en al. Dat van die kermis en die geseling dus.

Voor Sandra was het wat minder: zij heeft een uur of twee in bed kunnen liggen, en dan moest ze met Jan op baan, naar balcontroletraining — waar hij een bal zó hard tegen zijn arm gekregen heeft, dat het linea recta dokter van wacht en van daar linea recta hospitaal en röntgenfoto’s was. Gelukkig niets gebroken, en dus kon hij (weliswaar met een zeer pijnlijke arm) alsnog naar AA Gent – Lokeren gaan kijken.

Ahem, eens kijken wat er op het programma van mijn boeiend leven staat voor volgende week. Werk, thuis, slapen, werk, vergadering, slapen, werk, thuis, slapen, werk, les, slapen, werk, thuis, slapen. En dan is het weer weekend. Les jours se suivent et se ressemblent.